Met een beetje vertraging de eerste aflevering van Dwars door de Middellandse Zee bekeken. Met tegenzin, maar de grote baas van P-Magazine is fan en vroeg om een recensie te schrijven.
Dat is een gevaarlijke opdracht natuurlijk. Ik vind de reeksen van Arnout en zijn kornuiten doorgaans maar kleuterseries en vind zijn enthousiasme op zijn leeftijd niet aanstekelijk, maar vreemd en eerder afstotelijk. Bovendien lult hij te veel uit zijn nek. Maar aangezien de grote baas de mening van zijn redacteurs respecteert, heb ik ervoor gekozen om een eerlijke bespreking te maken.
Het begint al als Arnout, Ruben en Philippe de rots van Gibraltar puffend en zwetend beklimmen. Wanneer de zon opkomt, hebben ze een prachtig uitzicht over de Straat van Gibraltar: de toegangspoort van de Middellandse Zee. Ze beweren dat de zon de komende weken het kompas is op hun reis langs bekende en minder bekende eilanden. Van west naar oost. Van Gibraltar naar Jeruzalem.
Op de rots krijgen de vrienden het gezelschap van een aap. Churchill, de beste politicus van de twintigste eeuw, zei ooit dat de rots Brits zal blijven zolang er apen wonen. En dan begint de onzin al. Arnout interviewt een koppel. De vrouw heeft duidelijk geen tijd gehad om nette kleren aan te doen.
Met de ferry zetten Arnout en zijn kornuiten dan koers naar de Spaanse eilandengroep de Balearen. De eerste stopplaats is Ibiza. Je zit je de hele tijd af te vragen wanneer ze die reeks hebben opgenomen.
Toevallig kennen mijn partner en ik de Balearen zeer goed. Ibiza, Majorca, Menorca (aanrader als de grenzen opengaan) en Formentera. Op Majorca heeft Arnout niets gedaan, en dat is een regelrechte belediging voor de bewoners daar.
Het grootste probleem van de serie ligt elders: de montage. Wie die beelden bij elkaar geplakt heeft, moet dringend zijn of haar C4 krijgen. Ik weet dat er door de coronacrisis al veel werkloosheid is, maar dat mag geen beletsel zijn. Je kan de onzin van Arnout (bijvoorbeeld over Majorca) vergeven, maar een slecht gemaakt programma is een doodzonde.
