Nog maar één trein per dag tussen Londen en Parijs.
In 2020 telde de Eurostar 85 procent minder reizigers. Het mag een klein wonder heten dat ‘de firma’ dat overleefde. Maar ook wonderen hebben een limiet. 2021 bracht nog meer rampspoed voor de trein die het continent verbindt met het Britse eiland. Het stond in de sterren geschreven dat de brexit geen cadeau zou zijn voor de Eurostar, maar niemand had kunnen voorspellen dat bovenop het politieke isolement er ook nog eens de gesel van de Britse corona-variant zou bijkomen. Het aantal reizigers daalde daardoor met 95 procent. Dagelijks rijdt er nog maar één trein tussen Parijs en Londen. Voor de uitbraak gingen er tijdens de spits twee treinen per uur. Dat is een situatie die geen enkel bedrijf levensvatbaar houdt.
Vorig jaar stopten de aandeelhouders het bedrijf al 200 miljoen Britse pond (bijna 225 miljoen euro) toe. De aandelen van het overkoepelende Eurostar Group zijn grotendeels in handen van de Franse SNCF (55 procent) en bij het consortium Patina Rail (40 procent), dat bestaat uit Caisse de dépôt et placement du Québec en Hermes Infrastructure. De laatste 5 procent is in handen van de NMBS.
Maar hebben de aandeelhouders nog wel het vermogen om de Eurostar te redden? Corona heeft het ‘gewone spoor’ ook bij zijn nekvel. De toekomst ligt dus in handen van de overheden. Volledig in tegenspraak met het plan van de privatisering van het spoor. De marktwerking van privébedrijven werkt uitstekend ten tijde van economische groei en stijgende reizigersaantallen, maar het zakenmodel van de Eurostar faalt in tijden van crisis.
Op korte termijn zal er dus een reddingsplan nodig zijn met geld dat niet uit de privé komt. Maar daarmee is het probleem niet opgelost. Het is nog maar de vraag of er straks – als de pandemie eenmaal voorbij is – nog interesse zal zijn om privégeld te pompen in een dure, risicovolle sector.
