De advocaten Abderrahim Lahlali en Mohamed Ozdemir willen België dwingen om drie gevluchte vrouwen en tien kinderen terug te halen.
“Als ons land ze niet repatrieert, betekent dat hun doodvonnis”, aldus de advocaten. Ze willen de relatieve rust van het staakt het vuren in Syrië gebruiken, om actie te ondernemen. Dat ze 7500 euro per dag per kop vragen, is naar eigen zeggen niet om geldgewin, maar als een stok achter de deur.
De argumenten waarmee ze ons land op de knieën willen krijgen, zijn de hoekstenen van een democratische rechtstaat. En laat het nu net dat zijn wat deze extremisten wilden ondermijnen. Lahlali en Ozdemir willen dat iedereen gelijk voor de wet is.
De vraag is of zij die kozen voor IS onze wet wel willen erkennen. Is het geen opportunisme van de laagste soort wanneer men eerst ons land gijzelt door terrorisme en de democratie letterlijk de keel over snijdt, om daarna, wanneer de wind is gedraaid, het land te dwingen hen terug te halen. Zij leggen de schuld bij een maatschappij, waarvan zij uit vrije wil geen deel van wilden uitmaken. Het lot van de kinderen is een gruwel, maar kan men ons land daarvoor verantwoordelijk stellen, of zijn de het de Syriëstrijders zelf die hun eigen kinderen misbruiken als emotioneel schild?
Lahladi en Ozdemir benadrukken dat zij hen niet verdedigen voor wat ze in Syrië hebben gedaan. “Maar ons land mag die kinderen niet verantwoordelijk stellen voor de daden van hun ouders en hen aan hun lot overlaten”, zeggen ze nog. “Dat de publieke opinie niet op de terugkeerders zit te wachten, beseffen we maar al te goed. Maar het is aan de overheid om dat te keren. Een overheid moet niet handelen naar publieke opinies, maar naar de wetten van ons land en de internationale verdragen waartoe ze zich heeft verbonden.” Daarmee maken de advocaten een blinde flater. De publieke opinie monddood maken, druist in tegen de essentie van de democratie. De overheid, dat zijn vertegenwoordigers van het volk, die via verkiezingen (stemmen) een 'stem' hebben gekregen en handelen naar wat dat volk van hen verwacht.
Tot slot is er het OCAD dat adviseert om de Syriëstrijders terug te halen. De twee advocaten spannen ook dat advies voor hun kar, maar ze vergeten erbij te vermelden dat het OCAD tot die beslissing komt omdat ook zij als het ware gegijzeld worden door de de extremisten. Het OCAD verkiest om ze te kennen en te kunnen in de gaten houden, liever dan dat ze onder de radar naar hier zouden komen en opnieuw gaan dreigen met aanslagen.
