Vilvaldi leeft, maar comateus.
Het politieke theater beleefde gisteren een verrassende, maar voorspelde plotwending. Georges-Louis Bouchez (MR) wilde weer tot het clubje van de redders des vaderlands behoren en beloofde op zijn communicantenzieltje dat hij niet meer moeilijk zou doen. Verheugd trokken de preformateurs Lachaert (Open Vld) en Rousseau (sp.a) met dit goede nieuws naar de vorst om zijn absolutie te vragen. Die was al even verheugd omdat zijn kroon het had overleefd en stelde Alexander De Croo (Open Vld) en Paul Magnette (PS) aan als coformateurs.
‘Dat ze het dan maar onder mekaar uitvechten wie premier wordt', moet Filip gedacht hebben. En gelijk had hij om zich niet niet in kibbelende kindertuin te begeven. Zijn vorstelijke beslissing was nog niet bij elke onderdaan terechtgekomen of het zat er al behoorlijk tegen bij Vivaldi.
Bouchez was razend met de aanstelling van Magnette. Geen haar op zijn hoofd dat eraan dacht om zijn grote concurrent zelfs maar in de race naar de Zestien te houden. Naar verluidt zou hij zelfs gedreigd hebben om niet meer naar de onderhandelingstafel te komen als Magentte aan zet kwam. Maar de anderen hadden geen zin om het Vivaldi-sprookje nog een keer op te blazen, en negeerden het enfant terrible.
Bouchez was echter niet de enige die zich aanstelde als een kleuter. Ook bij CD&V waren en beteurde gezichtjes. Zij hadden ook een paar kandidaat-premiers. En dus kwamen de christendemocraten met een geweldige tjeven-opmerking: “de casting is nog niet rond”.
Tot slot, Open Vld die not amused is met de reactie van Bouchez. De familiebanden staan onder druk. “Familie is mij dierbaar, maar niet tot in het oneindige”, klonk het uit Vlaamse liberale mond.
De groenen spreken al een tijdje niet meer. Zij zijn wellicht te hard bezig om van België straks de beste leerling van het milieuklasje te maken.
