De moeder aller eindejaarslijsten - De Tijdloze - is volgens de VRT “het muzikale geheugen van Vlaanderen en vormt het perfecte voer voor gesprekken, filmpjes en anekdotes over de beste songs aller tijden.”
Gisteren waren Sylvie Kreusch en een regisseur te gast. Toeval wil dat mijn levenspartner (ondertussen toch al 30 jaar samen - ooit schrijf ik een boek met ons geheim) net in dat barslechte programma met onverstaanbare lallers geduikeld was. Sylvie kwam net in beeld en begon zich naarstig en ongehinderd te krabben aan haar rechterbeen, een beetje zoals een jurylid met een pet zich kan krabben en blijven krabben in De Slimste Mens.
Het is bij muzikanten dan toch zoals bij wielrenners of voetballers. Net als de sporter in beeld komt, produceert de coureur een portie snot die hij uit zijn neusgat katapulteert. De voetballer slaagt er dan weer in om net op dat moment een rochel metersver te spuwen. De cameraman moet zich zeker inhouden om het traject van het slijm niet te volgen.
Terug naar Sylvie. Volgens mijn levenspartner is het normaal dat ze zich moest krabben. “Dat komt ervan als je plastiek aan je benen draagt.”
Sylvie keek gisteren een beetje boos. Of misschien was ze wel aan het piekeren. “De voorbije week heb ik toch weer een paar paniekaanvallen gehad”, vertelde ze onlangs aan een journalist van De Morgen. “Ik zat te piekeren over mijn volgende plaat, over de toekomst… Of ik kan plots angstig worden, zonder dat ik begrijp waarom. Ik merk dat veel mensen daar tegenwoordig last van hebben. Je kunt het vergelijken met die depressieve gevoelens vlak vóór je je regels krijgt. Je kunt die niet plaatsen, tot je beseft: ha, daarom voelde ik me slecht. Ik wijt die plotse angsten aan een algemeen gevoel van benauwdheid door het nieuws, de sociale media… Of ik besef ineens dat het leven zo snel gaat. En hoe meer complimenten ik krijg voor mijn muziek, hoe meer ik lijk te verlammen.”
