Collega’s komen op voor collega’s in de zaak-De Pauw.
Na drie jaar zwijgen, komt er vanuit de cultuursector een reactie op de zaak-De Pauw. Of beter, na drie jaar komt er een reactie op de reacties op de zaak-De Pauw. In een open brief #streepinhetzand beklemtonen bekende tv-gezichten dat ze zich niet uitspreken over de inhoud van het proces. "Het gaat over de manier waarop er over gepraat wordt".
De briefschrijvers hebben overschot van gelijk wanneer zij stellen dat het niet kan dat wanneer je een grens aangeeft, je niet ernstig wordt genomen en dat je meteen als ongeloofwaardig wordt neergezet en wordt uitgescholden door wie maar wil. “We zijn verontwaardigd en diep geraakt en daarom willen we niet langer zwijgen; omdat zij de moed hebben gehad te spreken. Omdat zij de moed hebben gehad om aan te klagen en een grens te trekken. Wij vinden het belangrijk dat iedereen die in de toekomst overweegt om zelf een streep in het zand te trekken, of wie twijfelt om zelf een klacht in te dienen, zich de moed niet laat ontnemen. We willen een andere toekomst: voor onze dochters en zonen, voor iedere andere persoon en voor de wereld waarin we leven. Een wereld waarin er wordt geluisterd naar wie de moed heeft te spreken. Met deze brief willen we de stilte doorbreken vanuit de sector en onze steun betuigen aan onze betrokken collega’s. Samen met veel anderen.”
En toch wringt er iets in de hele actie. Als je een streep in het zand zet, verdwijnt die streep mettertijd. Een polemiek openen in de sociale media, is niet meer dan een mening tussen zovele meningen. Je kan alleen maar hopen dat het leidt tot een structurele verandering. Verontwaardiging alleen is niet voldoende voor een mentaliteitswijziging.
Ja, wellicht ging Bart De Pauw te ver, ja wellicht trokken die vrouwen geen streep om het ze vreesden voor hun job en bleven ze eten uit zijn hand, en ja wellicht zwegen de collega’s drie jaar lang om dezelfde reden. Wie trekt er straks ten strijde tegen 'de baas' met het gevaar om je job te verliezen, en wie van de collega’s zal dan achter je staan als zij hetzelfde risico lopen? Het is niet de ‘moed’ die mensen doen spreken, maar de ‘wanhoop’. Het is die wanhoop die zich verschuilt in elke zin van de open brief.
En nu? Beide partijen schreeuwen het uit dat ze het slachtoffer zijn van ‘trial by media’, en beide partijen hebben gelijk. Misschien moet het gerecht zich een keer bezinnen over de aanpak van media-gevoelige zaken, en meer vaart zetten in de behandeling ervan.
Lees hier de volledige brief:
"Dertien vrouwen hebben besloten een streep in het zand te trekken. Tot hier en niet verder.
Dit is geen brief met een mening over een lopende rechtszaak, maar een warme steunbetuiging van collega’s aan collega’s.
Over lopende rechtszaken praten we beter met voorzichtigheid en nuance. Enkel betrokkenen weten wat er is gebeurd. Enkel de rechtbank oordeelt.
Wat wel van belang is voor ons, is de manier waarop we erover praten.
Het zegt iets over wie we zijn en waar we voor staan. Na de bagger die de laatste weken over onze collega’s is uitgekieperd, willen we dan ook onze stem laten horen.
Dertien vrouwen hebben besloten een streep in het zand te trekken. Tot hier en niet verder.
Zij, en zij alleen, kunnen beslissen of en wanneer hun grenzen werden overschreden.
Wat volgde was een ongeziene golf aan ongepaste, kwetsende en vernederende reacties.
Dat het golddiggers zijn en aandachtshoeren.
Dat ze enkel aandacht willen en bloed ruiken.
Dat ze overdrijven, manipulatief, leugenachtig en bovendien hysterisch zijn.
Deze reacties vertellen ons meer dan we willen horen. Deze reacties zitten ingebakken in onze cultuur waarin het normaal is dat grenzen van vrouwen worden geminimaliseerd, genegeerd en overschreden. Dit gebeurt voortdurend en dit kunnen we niet aanvaarden.
Mensen die aan een alarmbel trekken, verdienen onze steun. Het kan niet zijn dat wanneer je een grens aangeeft, je niet ernstig wordt genomen, dat je meteen als ongeloofwaardig wordt neergezet en wordt uitgescholden door wie maar wil. Dat is onverdedigbaar en wij voelen mee met de niet te onderschatten impact die deze storm van laaghartige en grove reacties via alle bestaande media heeft op de levens van deze vrouwen én op hun gezin, hun welzijn, hun carrière, hun geloofwaardigheid en hun menselijkheid.
We zijn verontwaardigd en diep geraakt en daarom willen we niet langer zwijgen; omdat zij de moed hebben gehad te spreken. Omdat zij de moed hebben gehad om aan te klagen en een grens te trekken.
Wij vinden het belangrijk dat iedereen die in de toekomst overweegt om zelf een streep in het zand te trekken, of wie twijfelt om zelf een klacht in te dienen, zich de moed niet laat ontnemen. We willen een andere toekomst: voor onze dochters en zonen, voor iedere andere persoon en voor de wereld waarin we leven. Een wereld waarin er wordt geluisterd naar wie de moed heeft te spreken.
Met deze brief willen we de stilte doorbreken vanuit de sector en onze steun betuigen aan onze betrokken collega’s."
