Stephen Hawking is de bedenker van enkele baanbrekende theorieën over de kosmos. Eén van zijn belangrijkste veronderstellingen is het concept van Hawkingstraling. Tot nu toe kon dit fenomeen nog niet waargenomen en dus niet bewezen worden. Wetenschappers hebben nu een proces geconstateerd dat Hawkings theorie wel eens zou kunnen staven.
Hawking zei ooit dat hij de Nobelprijs zou winnen indien zijn theorie over Hawkingstraling ooit bewezen werd. Het inmiddels overleden genie komt een stapje dichterbij die stelling nu wetenschappers van het Weizmann Institute of Science in Israël bij een simulatie een erg gelijkaardig proces konden vaststellen.
Hawkingstraling is de straling die ten gevolge van kwantumeffecten uitgezonden wordt door zwarte gaten. Verondersteld dat energieverlies gelijk staat aan massaverlies volgens de formule van Einstein E = mc2, concludeerde Stephen Hawking dat zwarte gaten in feite langzaam aan verdwijnen. Logisch, toch?
De hoeveelheid uitgestoten straling door een zwart gat is echter zo klein, dat deze moeilijk kan worden waargenomen door moderne meetinstrumenten. De Hawkingstraling van een zwart gat ter grootte van een sterrenstelsel is zelfs verwaarloosbaar klein. Volgens wetenschappers kan zelfs gedurende de gehele leeftijd van het heelal slechts een zeer kleine hoeveelheid energie op deze manier uit zo'n gat weglekken. Of deze gaten er effectief door zouden kunnen verdampen, is dus discutabel.
Enkele wetenschappers denken nu het fenomeen toch vastgesteld te hebben door een zwart gat te simuleren binnenin een glasvezel. Bij het experiment werden twee lichtstralen op elkaar gericht, waardoor er een "waarnemingshorizon" ontstond, of met andere woorden the point of no return in een zwart gat. Bij het observeren van deze gesimuleerde waarnemingshorizon, bemerkten de wetenschappers signalen die het proces imiteren zoals voorspeld door Stephen Hawking.
Volgens fysicus Ulf Leonhardt wil dit zeggen dat Hawkingstraling een veel vaker voorkomend fenomeen is dan gedacht. Het zou bij elke instantie van een waarnemingshorizon kunnen voorkomen, zij het in de astrofysica, binnenin optische materialen, watergolven of ultrakoude atomen.
