"Ik ben nog niet veroordeeld, want ik ga in beroep.”
Eén ding staat als een paal boven water: plastisch chirurg Jeff Hoeyberghs (60) is vuilgebekt en overschrijdt de grenzen van de elementaire beleefdheid. Het staat als het ware ‘zwart op wit' op film: “Vrouwen willen wel de privileges van de mannelijke bescherming en geld. Maar ze willen wel niet meer hun benen opendoen”. Nee, met zo’n uitspraak kom je niet weg. Ook de rechter struikelde over de lezing van Jeff. Hij noemde het “crimineel gedrag van mijnheer Hoeyberghs een bedreiging voor een vreedzame samenleving” en veroordeelde de chirurg tot tien maanden cel, waarvan de helft met uitstel, en een geldboete van 8.000 euro, voor seksisme en discriminatie. Een straf waar Hoeyberghs allesbehalve akkoord mee gaat. “Ik ben nog niet veroordeeld, want ik ga in beroep. Ik heb geen enkele wet overtreden. Ook zijn er geen aanwijsbare slachtoffers, dus kan ik zelfs mijn excuses niet aanbieden.”
Tot daar de ‘feiten’. Doch, in deze zaak is de polariserende polemiek achteraf belangrijker dan de de zaak zelf. Bart De Wever vond de beledigende uitlatingen van Hoeyberghs tegenover vrouwen dom en schandalig, maar stelde dat 'laakbaar' wat anders is dan 'strafbaar'. Tom Van Grieken vond vooral het vonnis schandalig. Volgens Van Grieken is de vrije meningsuiting absoluut.
“Liefste mijnheer Hoeyberghs, voor u wil ik mijn benen inderdaad niet opendoen”, schreef de Nederlandse feministe Stella Bergsma in ‘De Morgen’. “Hier spreekt tot u Stella Bergsma, feministe fatale, sekssubject en de Adolf Clitler van de lage landen. Vanuit de verte bereiken mij berichten dat u ‘de vrouwtjes’ totaal onbegrijpelijk vindt, niet al te serieus neemt en ze liever niet als gelijke heeft omdat u dan tot hun slaaf zou worden gemaakt”, aldus Bergsma.
Een heel ander geluid vangen we op aan het ander einde van het politieke kleurenspectrum. Jean-Marie Dedecker – niet onbekend voor een direct taalgebruik – schrijft een en ander van zich af op zijn website. Hij ergert zich aan de verheerlijking van de politieke correctheid en hoe de zaak Hoeyberghs wordt aangegrepen om het heilige gelijk te halen.
“De helft van de politiek-correcte #MeToo brigade heeft nu klacht neergelegd bij Unia, bij het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen (IGVM) en bij de rechtbank, en eist smartengeld van de macho wegens oorvervuiling", schrijft Dedecker. "Maar waar een opinie een delict wordt, klopt de dictatuur aan de deur, en als men het oordeel over deze opinie doorschuift naar de rechtbank, worden de rechters als vijgenblad gebruikt voor verdoken motieven en belangen. Het bestuurscollege van de UGent en haar gedachtepolitie, het Politiek en Filosofisch Konvent, schorst het KVHV gedurende twee maanden omdat ze de über-macho een micro, een aula en een forum geboden hebben voor zijn onversneden tirade.”
Dedecker was goed op dreef en scherp toen hij zijn reactie neerschreef: “Hoeyberghs is geen debater voor steunkousprogramma’s maar een narcistisch aandachtorgel die nooit last heeft van een schaamhaartje wroeging. Zijn hoogmoed is nu uitgegleden over zijn eigen bananenschillen. Mijn echtgenote zag flarden van zijn tirade op de treurbuis, breed uitgesmeerd aan de deugtafel van allerlei praatprogramma’s. Ze giechelde verbaasd bij zoveel platvloers provocatief cabaret, maar verstomde evenzeer bij de groteske overtrokken reacties van kwetterende kakeldozen.”
De volledige ‘open brief’ vindt je hier. We willen jullie alvast het 'plastische' begin niet onthouden: “Jeff Hoeyberghs is een plastisch chirurg. Zijn medische biotoop is die van rijkeluiskakkers met aangewaaid geld. De Porsche van een dokter moet ook tanken. Dus ging Jeff snijden en zuigen, werd tietlifter en rimpelvuller van Latemse botoxteefjes die willen strakgetrokken worden zoals de hongermannequins op de catwalk. Beoefenaar van de vrijwillige besnijdenis in de betere kringen. Hun trillende creditkaarten produceren hogere tonen dan het ziekenhuistarief van een verminkte brandwondenpatiënt. Jeff de slankheidsslager geleidt zijn slachtoffers naar de slachtbank van zijn privékliniek, pakt zijn potloodje en begint op bloot vel te tekenen waar hij bijvullittekens kan maken om de boel op te pompen of van een aambei een hazenlip te maken. Hij luistert ondertussen naar hun gekakel over geldwolverigheid, over het dor en duf werk van de suffe echtgenoten in krijtpak, en over het gestrompel in een seksuele woestijn thuis. Een file van uitgebluste echtparen die het echtelijk bed uitsluitend nog testen om te slapen.”
