Ze at een aardbei, en ineens werd alles zwart. Wat voor Isabel Eriksson, een luxe-escort, begon als een doordeweeks afspraakje met een dokter, eindigde als een nachtmerrie in een Zweedse bunker. In de nieuwe documentaire ‘Bunkerkvinnan’ vertelt Isabel hoe ze in 2015 werd ontvoerd door dokter Martin Trenneborg, later bekend als de ‘bunkerdokter’. Zijn plan? Isabel jarenlang opsluiten en haar dwingen zijn vriendin te worden — maar dankzij een inschattingsfout van zijn kant wist Isabel te ontsnappen.
Een afspraak die te mooi leek om waar te zijn
Dokter Trenneborg leek in eerste instantie een normale, goed voorbereide klant: hij betaalde netjes de prijs voor een avond, haalde haar op, en had zelfs een mandje met aardbeien en drankjes bij zich. Een perfecte, doordachte setting. Ze praatten wat in haar appartement, en Isabel voelde zich op haar gemak. Ze at een paar aardbeien, een gewoonte voor klanten die iets meebrengen, maar merkte niet dat ze waren ingespoten met Rohypnol, de beruchte ‘date rape drug’. Haar zicht werd wazig, en alles werd zwart.
De bunker: een liefdesnest of gevangenis?
Toen Isabel weer bijkwam, bevond ze zich niet in haar appartement, maar in een koele, vreemde ruimte met een metalen plafond en geen ramen. Naast haar zat dezelfde dokter, Trenneborg, die haar vol bewondering aankeek. Ze bevond zich in een bunker, op zijn boerderij, honderden kilometers van Stockholm. “Ik trok meteen het infuus uit mijn arm en raakte in paniek,” vertelt Isabel. Trenneborg bleef kalm en kondigde aan dat ze hier voorlopig zou blijven. “Deze bunker is als een kluis, ontsnappen is zinloos.”
Trenneborg, die de bunker met trots had gebouwd, vroeg Isabel of ze hem nog wilde aanpassen voor haar ‘comfort’ en zelfs of hij hem moest uitbreiden, aangezien ze er “nog vele jaren zou wonen.” Maar zijn verzoeken waren dwingend: naast koken en poetsen, wilde hij dagelijks seks. Hij noemde het hun ‘liefdesnest’. Alsof er niets vreemds aan de hand was, vroeg hij Isabel naar haar ‘voorkeuren’ voor hun nieuwe leven samen.
Zijn bizarre routine
Trenneborg hield er een strikt schema op na. Om half acht ’s ochtends wekte hij Isabel, waarna ze heel even ‘lucht’ mocht happen op de binnenplaats, die met hoge muren afgeschermd was van de buitenwereld. Vervolgens liet hij haar zes uur lang alleen, opgesloten in de bunker, tot hij terugkwam van zijn werk. ’s Avonds mocht ze bij hem in bed slapen — in haar ondergoed, omdat hij eerst nog ‘testen’ wilde doen om te zorgen dat ze soa-vrij was. Trenneborg nam bloedmonsters en zelfs vaginale stalen, die hij naar zijn werk meenam voor analyse. Intussen gaf hij haar alvast anticonceptiepillen, want “ik wil geen baby’s,” verklaarde hij.
De ontsnapping door een slordige fout
Het is dankzij een flinke blunder van Trenneborg dat Isabel kon ontsnappen. Toen Isabel als vermist werd opgegeven, keerde de dokter terug naar haar appartement om persoonlijke spullen op te halen, maar vond een verzegelde deur met een politiebevel erop. Ze hadden Isabel als vermist geregistreerd en zochten naar aanknopingspunten. Trenneborg dacht echter dat hij het vertrouwen van de autoriteiten kon winnen en besloot met Isabel zelf langs te gaan bij het politiebureau om haar vermissing op te heffen.
Eenmaal daar rook de politie onraad. Ze namen Isabel apart en spraken haar zonder Trenneborg erbij, waardoor ze eindelijk haar verhaal kon doen. Wat volgde was een kluwen van verhoren en onderzoeken, en uiteindelijk een zware veroordeling voor de dokter.
Trenneborg kreeg een gevangenisstraf van acht jaar voor ontvoering en vrijheidsberoving, maar werd, door gebrek aan bewijs, niet schuldig bevonden aan verkrachting. Isabel raakte zwaar getraumatiseerd, maar vond de kracht om haar leven verder te zetten.
Een leven na de bunker
Vandaag heeft Isabel een ander beroep: ze verdient geld via OnlyFans, waar ze artistieke foto’s van zichzelf in lingerie verkoopt. Voor haar is het een manier om haar lichaam terug te eisen en de controle terug te winnen die haar in die bunker werd ontnomen. “Dit is mijn manier om met het trauma om te gaan. Het voelt goed om weer zelfverzekerd te zijn over mijn lichaam — dat laat ik door niemand afpakken. Ook niet door hem.”
