Eindelijk een bruikbaar precedent in de toekomstige beoordeling van elke vorm van satire.
Iedereen heeft ondertussen het filmpje van HUMO wel gezien? In een trailer voor een film van superheld Marc Van Ranst (gespeeld door Kevin Janssens) zien we hoe Van Ranst manu militari de coronamaatregelen afdwingt. Climax is het moment waarop hij Kamerlid voor Vlaams Belang Dries Van Langenhove afknalt op een tuinfeestje. Gevolg: een storm van kritiek. HUMO lacht in zijn vuistje: missie geslaagd.
Toch is het verbazingwekkend hoe men plots wegkomt onder de noemer satire/humor, terwijl men moord en brand schreeuwde over Fawlty Towers, FC De kampioenen en Little Britain. Eindelijk is fictie niet langer gelijk aan de realiteit. Wij kunnen deze moedige correctie van Gelijkekansencentrum Unia alleen maar toejuichen. Hopelijk kunnen we deze tolerantie in de toekomst in elke beoordeling van het medium fictie terugvinden. Het is een moedige stap in de goede richting van Unia om de kaart van de artistieke vrijheid te trekken. Voortaan kan men het HUMO-filmpje als precedent aanwenden - liefst met terugwerkende kracht - wanneer men fictie wil censureren op het scherm. De VRT en de BBC kunnen aan de hand van dit oordeel met een gerust hart humor en satire weer online plaatsen. Of, om de woorden van Unia te citeren: “Het gaat om humor/satire. Strafbaar (aanzetten tot) betekent dat er een kwaadwillige bedoeling moet zijn (een bijzonder opzet). Dat is hier uiteraard niet aanwezig."
Dat neemt niet weg dat HUMO blijk geeft van slechte smaak, wanneer men viroloog Marc Van Ranst mensen laat afmaken en we dat ‘om te lachen’ moeten vinden. Een kamerlid neerknallen op een barbecue zet bevolkingsgroepen tegen mekaar op, ongeacht de kleur van dit kamerlid. Over kleur gesproken, durven we de personages van ‘kleur’ veranderen. Durven we dan nog lachen?
