Eindelijk mocht politiek journalist Wouter Verschelden vertellen over zijn bestseller De doodgravers van België. “In het Frans klinkt de titel nog beter”, stak Verschelden van wal bij Schols in De Afspraak.
En dan begon het kruisverhoor van Schols. “Is dat boek wel nodig? Mag je die zaken wel schrijven? Mag je off the record quotes misbruiken?”
Je merkte dat Verschelden het stilaan op zijn heupen kreeg. Schols: “Zit N-VA achter het boek? Waarom heb je niets geschreven over de vuile was van N-VA en Vlaams Belang?” De bloeddruk van Verschelden steeg opnieuw enkele punten en zijn bovendruk is al gevaarlijk hoog.
En dan uiteraard de 'pornopassage' waar half Vlaanderen op zat te wachten. “Is het wel nodig alle details prijs te geven over De Croo en die Italiaanse actrice?”, vroeg Schols. Verschelden wist niet wat hij hoorde. In zijn boek worden geen details gegeven, die staan in de artikels bij ons. Soberder dan wat Verschelden schreef, is niet mogelijk.
Vreemd is wel dat Schols niets vroeg over de vraag van De Croo aan de grote baas van een nieuwsgroep om dat verhaal uit de kranten en magazines van die groep te houden.
Samengevat komt het in Vlaanderen neer op het feit dat echte journalisten zich moeten verantwoorden bij journalisten die denken dat ze journalist zijn, maar niet eens weten wat het is om vrij te denken en te schrijven.
