Ik kan me voorstellen dat het projectvoorstel in de kantoren van de Reyerslaan er op papier goed uitzag: we volgen Saartje een paar weken in het bos. Niemand had toen door dat kijkers ook naar die beelden zouden moeten kijken.
Wij keken gisteren wel. En er gebeurde niets. Dat is een probleem op tv. Je zou kunnen argumenteren dat televisie waarin niets gebeurt, populaire tv kan zijn. Zo zond de Noorse publieke omroep een tijd geleden een programma uit waarin een brandend haardvuur te zien was, 12 uur lang. Het was nog een succes ook. Misschien hebben de Noren maar 1 zender en moeten ze wel naar dat programma kijken.
Hier hebben we gelukkig wel alternatieven. Maar aangezien de grote baas vroeg om een bespreking te maken van dat programma, bleven we van de afstandsbediening. Met tegenzin. Anders zouden we niet langer dan een paar minuten gekeken hebben.
Het spannendste moment was toen Saartje na 3 dagen verklaarde dat ze een schone onderbroek zou aandoen. Ze wilde zich ook een beetje opfrissen, zoals moderne vrouwen doorgaans doen. Zelfs in een bos. Wie dacht dat hij eindelijk iets spannends zou zien, was eraan voor de moeite.
De eerste aflevering sloot af met een echte cliff hanger: zou Saartje erin slagen om vuur te maken? Spannend! Als ze in de opdracht slaagt, krijgt ze brieven. We kijken uit naar die aflevering. Not...
