Ook Ruben Van Gucht rijdt onder invloed: VRT in crisismodus na tweede incident op korte tijd.
De VRT ondergaat een gênant déjà vu. Sportjournalist Ruben Van Gucht (38) houdt blijkbaar niet alleen polyamorie, maar ook van drinken en rijden. Net als collega Tom Waes - die zich met zijn Porsche van tunnel vergiste - is ook Ruben betrapt op rijden onder invloed. We merken een zelfde soort van superioriteitsgevoel bij beide heren van het goede leven. Van Gucht maakt even wel geen brokken, maar moet wel zijn rijbewijs vijftien dagen inleveren. Binnenkort moet hij zich verantwoorden voor de politierechtbank. Bij de gespecialiseerde pers laden ze nu al de batterijen op om dit grote nieuwsfeit vast te leggen. Intussen worstelt de openbare omroep met de vraag hoe ze het gedrag van hun helden in toom kan houden.
Een zorgwekkend patroon
Het nieuws sloeg in als een bom: opnieuw een VRT-gezicht dat de regels aan zijn zatte botten lapt. Van Gucht werd tijdens de Verkeersveilige Nacht door een mobiele patrouille tegengehouden op de E17 bij Nazareth. Een ademtest wees uit dat de sportanker boven de wettelijke limiet zat. Hoeveel promille hij in het bloed had, is niet bekend, maar volgens het parket moest hij onmiddellijk zijn rijbewijs inleveren.
De timing van het incident is ronduit pijnlijk. Slechts uren na zijn aanhouding presenteerde Van Gucht live het Radio 2-programma Weekwatchers vanuit de Rodenbach-brouwerij in Roeselare. Het programma ging gewoon door, maar de ironie van de locatie bleef niet onopgemerkt.
Van Gucht blijft stil, VRT kort en krachtig
Van Gucht voorlopig weigert voorlopig te reageren. Maar de VRT kwam aanzetten met een summiere verklaring. “We verwachten van al onze schermgezichten een voorbeeldfunctie,” aldus een woordvoerder. De omroep kondigde aan dat er een gesprek met Van Gucht volgt. Maar veel meer dan dat laat de openbare omroep voorlopig niet los. Het is dan ook geen Bart De Pauw, toch?
Bij die ander grote ster Tom Waes, die eind november met zijn Porsche een botsabsorbeerder streelde op de Antwerpse ring , was er wel een beetje verontwaardiging. “Dit kan echt niet,” zei de VRT toen. Waes bood openlijk zijn excuses aan en sprak van “een onvergeeflijke fout”. Het is afwachten of de advocaat van Van Gucht hem eenzelfde excuusje laat voorlezen.
Een pijnlijke realiteit: alcohol achter het stuur
Van Gucht is lang niet de enige die met een glas te veel op achter het stuur kruipt. Tijdens de Verkeersveilige Nacht in Oost-Vlaanderen, waar hij werd betrapt, werden 83 van de 7.149 gecontroleerde chauffeurs positief bevonden op alcohol of drugs. Stef Willems van verkeersveiligheidsinstituut VIAS houdt ons een verontrustend beeld voor: “Elke dag worden gemiddeld 128 bestuurders in België betrapt op rijden onder invloed. Veel chauffeurs denken nog steeds dat ze ‘safe’ zijn, terwijl ze over de limiet zitten.”
VIAS pleit daarom al langer voor een nultolerantiebeleid. “Het huidige systeem, waarbij je nog tot een bepaald promillage mag drinken, schept verwarring. Mensen proberen het aantal glazen te tellen, maar dat hangt af van allerlei factoren zoals lichaamsbouw of metabolisme. Bij een nultolerantie is de regel duidelijk: geen druppel alcohol als je nog moet rijden.”
Een ongemakkelijke moraal: voorbeeldfunctie of gewoon mens?
Het incident met Van Gucht wakkert alweer de discussie aan of schermgezichten per se een voorbeeldfunctie moeten hebben. Bekende personen hebben invloed op het gedrag van mensen zonder een mening, en die zijn in de meerderheid. Dat betekent dat BV’s extra verantwoordelijkheden dragen. Is dat eerlijk? Misschien niet. Maar het hoort bij de job.
Van excuses tot actie: wat nu?
Wat Van Gucht betreft, is de situatie duidelijk: excuses aanbieden, verantwoordelijkheid nemen en de gevolgen dragen. Je moet stilzitten als je geschoren wordt. Voor de VRT is de uitdaging groter. Hoe gaat de openbare omroep om met de beeldvorming van hun gezichten? En hoe voorkomen ze dat deze incidenten hun reputatie verder aantasten?
Voorlopig blijft het bij een gesprek met Van Gucht. Het valt te betwijfelen of dat voldoende is.
