Het is oorlog bij Groen.
Na het stilzwijgen volgt de verontwaardiging. Een half uur voor het toetredingscongres begon, kreeg Kristof Calvo te horen dat hij geen minster zou worden. Hij zat niet mee in het voorstel voor de ministerposten waarmee Groen op ‘democratische‘ wijze haar ministers aanduidt. Het is voorzitter Meyrem Almaci die hem het mes in de rug plantte, klinkt het bij een deel van de partij. “Een persoonlijke afrekening”, zegt een medestander van Calvo in GVA. “En een catastrofale beslissing. We hebben een van onze beste krachten naar de slachtbank geleid.”
Calvo was niet alleen de luis in de pels van N-VA, maar ook in die van voorzitter Almaci. Het is een publiek geheim in de groene achterkamertjes dat Almaci en Calvo mekaar met moeite verdragen. Botsende ambities en een conflict sinds de overwinningsnederlaag van 26 hebben wonden geslagen die zijn beginnen etteren.
Het kamp van Almaci wil de buitenwereld zo graag doen geloven dat binnen de partij alles perfect democratisch verloopt en dat er van manupilatie geen sprake is. Maar de verontwaardiging over het dumpen van Calvo verbreekt de groene omerta. Groen heeft een aparte manier om ministers voor te dragen. Drie wijzen – Brussels minister Elke Van den Brandt, Leuvens schepen David Dessers en voorzitter van het partijbestuur Niel Staes, hebben - volgens de basisdemocratie - een brede consultatieronde gehouden bij de leden. Zij hebben het voorstel van De Sutter en Calvo’s boezemvriendin Tinne Van der Straeten gedaan. Het is naïef om te geloven dat dat niet gestuurd werd. Doordat hij niet in het voorstel stond, begon Calvo met een achterstand. In GVA lezen we dat Almaci volgens verschillende bronnen haar volle gewicht achter De Sutter en Van der Straeten gezet. “De voorzitter van het partijbestuur heeft zelfs gedreigd dat hij en Meyrem hun ontslag zouden geven als Kristof minister werd. Dat ruikt naar emotionele chantage en dat is niet de eerste keer.”
Almaci was niet bereikbaar voor commentaar, Calvo laat weten dat hij eens goed gaat nadenken.
