Trajectcontrole, of geen trajectcontrole, dat is de vraag.
Twee jaar na de grote aankondiging blijft het stil rond de geplande trajectcontrole op de Antwerpse Ring. Je neemt de Antwerpse ring niet voor je plezier. Je staat gegarandeerd stil , tenzij je er na middernacht passeer. En dan nog. Vlaams mobiliteitsminister Lydia Peeters (Open VLD)- het genie achter de premie van 5.000 voor elektrische wagens - dacht met trajectcontroles een oplossing te hebben gevonden om de ring te ontstoppen. Doch, het ideetje ligt al twee jaar in de kast . Probleem is het verhaal van variërende snelheidslimieten, de overbelaste politiediensten en de technische uitdagingen waarvoor tot op de dag van vandaag nog geen Einstein is gevonden.
Beloftes en verwachtingen
In januari 2023 zwaaide toenmalig Vlaams mobiliteitsminister Lydia Peeters (Open VLD) met de grote plannen. Een trajectcontrole op de Antwerpse Ring, tussen Berchem en het knooppunt Antwerpen-Zuid, in beide rijrichtingen: een nieuwe melkkoe voor de verkeerskassa. Of had het andere bedoeling?
Twee jaar later, blijft het systeem een verre droom. Volgens het Agentschap Wegen en Verkeer (AWV) wordt de installatie ervan gehinderd door “complexe technische ontwikkelingen” die een vlotte werking in de weg staan. Een uitleg die steeds vaker klinkt als een beleefde manier om te zeggen: “We hebben nog geen idee hoe we dit gaan fixen.” Het ministerschap van Peeters was een schoolvoorbeeld van eerst doen en dan denken.
Variabele snelheden, variabele excuses
De Antwerpse Ring is een technologische puzzel . Dynamische snelheidsborden boven de rijvakken bepalen continu de toegelaten snelheid, en zorgen - naar onze bescheiden mening - voor meer gevaar en meer files dan zonder.
Nu goed, het probleem is met die variërende limieten is dat trajectcontroles quasi onmogelijk zijn?. Het systeem moet niet alleen moet meten hoe snel je rijdt, maar ook constant moet nagaan welke snelheid op elk moment en op elk deel van de Ring van toepassing is. Oeps, dat Lydia daar niet aan gedacht heeft.
De federale politie: overbelast en onderbemand
Maar daar stopt het verhaal niet. Zelfs als het AWV morgen een werkende oplossing vindt, is er nóg een obstakel: de federale politie. Die moet instaan voor de verwerking van alle overtredingen die de trajectcontrole registreert. Maar de arm der wet heeft al jaren te kampen met verouderde computersystemen die de tsunami aan boetes uit de steeds toenemende trajectcontroles in Vlaanderen amper kunnen bijhouden. Meer trajectcontroles betekent meer administratieve overlast, en daar heeft de federale politie op dit moment simpelweg niet de capaciteit voor heeft. Dat Lydia daar niet aan gedacht heeft.
Het AWV laat weten dat de installatie van de trajectcontrole pas zal hervatten wanneer zowel de technische uitdagingen zijn opgelost als de politie bevestigt dat ze de extra werklast aankan. Een antwoord dat op zich laat wachten.
Een lucratieve gemiste kans?
De overheid mist de trajectcontroles echter niet echt. De huidige flitspalen leveren dagelijks een aardige duit op. Alleen al ter hoogte van Berchem staan er twee klassieke flitspalen die jaarlijks zo’n 86.000 chauffeurs betrappen op te snel rijden. Dat zijn gemiddeld 236 boetes per dag, goed voor een stevige bijdrage aan de staatskas.
Met een trajectcontrole over een veel groter stuk van de Ring zouden die cijfers makkelijk kunnen verdubbelen of zelfs verdrievoudigen. Juist, maar draaide het niet om veiligheid? Wat denk jij, Lydia?
