“We moeten gezinshereniging vergemakkelijken.”
Ons land stuurde 150 militairen naar Afghanistan om enkele ‘Belgen’ op te halen. Zij kwamen terug met 1.216 mensen. Veel, als je bedenkt dat Afghanistan al 5 jaar lang als reisbestemming wordt afgeraden. Vrij vertaald heet dat reizen op eigen risico. Op dit moment wordt in de naam van Allah de menselijke waardigheid aan flarden geschoten en dat raakt ons. Je kan niet onbewogen blijven bij de beelden van gewonde kinderen, radeloze moeders en huilende vaders. De Afghaanse grenzen gaan dicht, de situatie is letterlijk te explosief.
Door deze uiterst precaire situatie in Afghanistan pleit Vluchtelingenwerk Vlaanderen nu voor versoepelde regels inzake gezinshereniging van Afghanen. “We moeten gezinshereniging vergemakkelijken. Ook oma’s en tantes moeten naar hier kunnen komen. Gaan we aarzelen en machteloos toekijken of belangrijke stappen nemen?”, zegt Charlotte Vandycke, directeur van Vluchtelingenwerk Vlaanderen in ‘Het Nieuwsblad.”
Maar dat ziet staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (CD&V) niet zitten. Hij is niet gewonnen voor een uitbreiding van de gezinshereniging. “Ik begrijp dat mensen bang zijn, maar dit kunnen we niet doen. De gezinshereniging is beperkt tot bepaalde kerngezinsleden, zoals partners en minderjarige kinderen”, aldus Mahdi. De enige ‘toegeving’ die Mahdi op dit moment toestaat is om in de toekomst humanitaire visa te blijven gebruiken om mensen te helpen die strijden voor vrouwenrechten en mensenrechten.
Blijft de vraag hoe het komt dat er zoveel vluchtelingen toch weer in Afghanistan waren. Vluchten voor je leven, om er daarna op familiebezoek te gaan? Mahdi lichtte die”logica” toe in TerZake. Volgens Sammy Mahdi is het “logisch” dat vluchtelingen terugkeren naar het land waarvan ze zijn gevlucht “om familieleden te bezoeken die niet naar België konden komen via gezinshereniging”.
“Op deze manier kunnen we het asielrecht beter afschaffen “, reageert Dries Van langenhove (Vlaams Belang) op zijn Facebook.
Hoe ver willen we gaan in ons medelijden? En hoeveel kunnen praktisch we aan? Moeilijk om daar een antwoord op te geven. Maar moeten we niet minstens de vraag durven/mogen stellen?
