Goed en slecht nieuws voor Vlaanderen.
Gisteravond laat was de laatste kogel, die van Ecolo, door de kerk. Daarmee hadden alle partijcongressen van de nieuwe Franstalige regering, PS, MR en Ecolo hun zegen gegeven voor de nieuwe ‘regenboogcoalitie’.
Het goede nieuws voor Vlaanderen: Di Rupo (68), de man die alles weet te combineren, wordt minister-president. Daardoor is er, indirect, een belangrijke keuze gemaakt voor ons land. Di Rupo, die normaliter alles combineert, is bij deze niet langer kandidaat premier voor de federale regering en verlaat tegelijkertijd ook de onderhandelingstafel van het federaal parlement.
Het slechte nieuws voor Vlaanderen: Paul Magnette vervangt Di Rupo aan die onderhandelingstafel. Daarmee krijgt iemand van de harde Waalse lijn het woord. Terwijl op federaal niveau CD&V en de liberalen blijven herhalen dat PS en N-VA met elkaar moeten praten (een begin), is Magnette al twee straten verder door te stellen dat er “ook ander opties dan de N-VA bestaan om een regering te vormen".
N-VA liet weten dat ze, ondanks de grote verschillen, het aan hun kiezers verplicht zijn om gesprekken aan te gaan.
Standpunt van Magnette: “Regeren met N-VA is geen optie.”
Lorin Parys van N-VA tweette daar scherp het volgende op: “ Als Magnette dan toch weigert te praten, waarom dan confederalisme afwijzen? Het is daarvoor de enige structurele oplossing.”
Als straks Magnette ook nog eens de nieuwe PS-voorzitter wordt, dan zijn we nog niet thuis. het zou wel eens een meesterzet van Di Rupo kunnen zijn. De job is binnen, de zure appel is voor een ander.
