We wisten het niet en het was de schuld van Tunesië?
De afgelopen week mochten we van zowel Vincent Van Quickenborne (Open Vld), als van Nicole De Moor (cd&v) vernemen hoe onmogelijk het wel niet was om met Tunesië te onderhandelen. Het was de hoeksteen van hun vereer, hét argument waarmee ze probeerden uit te leggen hoe het komt dat een moordenaar als Abdeslam Lassoued onder de radar bleef. “Hoezo onder de radar”, hoorden we Theo Francken roepen. “Die man stond keihard op de radar.” Niemand die toen kon vermoeden – ook Francken zelf niet – dat hij een paar dagen later overschot van gelijk zou hebben.
Dat Lassoued niet op de OCAD-lijst stond, was omdat de strafbare ‘feitjes’ die hij had gepleegd niet van die aard waren om op die lijst te belanden. We horen het Quickie nog zeggen in ‘Terzake’. Er was een akkefietje voor een moskee en wat gedoe voor een asielcentrum in de kempen, point final. En wat die 200.000 andere illegalen betreft, dat was eigenlijk een beetje helemaal de schuld van de Noord-Afrikaanse landen die criminelen niet terug willen nemen.
Maar de vork zat dus anders in de steel. Het onmogelijke Tunesië had wel degelijk om de uitlevering van Lassoued gevraagd omwille van een dubbele moordpoging. Dat dossier lag stof te vergaren op het bureau van ‘een magistraat'. En jawel, daar kon van Quickenborne niet rechtsreeks wat aan doen. Niet meteen zijn schuld, toch?
Maar dan vernemen dat Tunesië niet alleen de uitlevering van Lassoued heeft gevraagd, maar van - in totaal - 32 zware jongens. “Er is er maar eentje van de 32 blijven liggen”, klinkt het excuus. Jammer genoeg met zéér zware gevolgen. Hoe komt het dat Van Quickenborne daar dan niet van op de hoogte was? Integendeel, Van Quickenborne waste zijn handen in onschuld door Tunesië als onmogelijke gesprekspartner te benoemen.
Laat ons ervan uitgaan dat Tunesië inderdaad niet de makkelijkste partner is als het om onderhandelen gaat, dan nog had de minister van Justitie wel mogen weten dat Tunesië wel degelijk om de uitlevering van 32 criminelen heeft gevraagd. Niet? “Hij heeft geen persoonlijke fout gemaakt, het is een moedige beslissing”, horen we in de meeste politiek reacties. Is dat echt zo?
Nu goed, Van Quickenborne had geen andere keuze dan op te stappen. De beslissing komt er niet alleen omwille van die fout, en niet alleen omdat hij zo moedig, maar ook - en vooral - omdat Quickie volgend jaar nog wil meespelen met de verkiezingen. Inderdaad, hij had geen andere keuze. Maar hij is hiermee straks wel ‘ne goeie slechte’, een man van zijn woord. Dan ben je electoraal sympathiek, toch?
