Het lijkt vandaag onvoorstelbaar, maar Japan kampte een decennium geleden met hardnekkige deflatie. Dat betekent dat de prijzen stelselmatig dalen. Het is het spiegelbeeld van inflatie.
Dat lijkt interessant voor de consument: goederen en diensten die in prijs dalen, maar er zit een weerhaak aan. Consumenten stellen aankopen uit. Die wasmachine van omgerekend 500 euro kost volgende week 495 euro en de week daarna 490 euro. Geen haast dus om die aan te kopen. Dat uitstel drukte op de Japanse economie.
In december 2012 won Shinzo Abe opnieuw de verkiezingen. Op 26 december 2012 werd Abe beëdigd als premier.
Abe beloofde bij zijn aantreden dat hij met een pakket van maatregelen, Abenomics, de groei in de Japanse economie zou terugbrengen. Zijn economische beleid om de economie te stimuleren en aan de langdurige deflatie een einde te maken bestaat uit drie onderdelen. Het eerste onderdeel is een drastische versoepeling van het monetaire beleid om deflatie te elimineren en een inflatie van zo’n 2% te bereiken.
Het tweede onderdeel betreft een flexibel begrotingsbeleid, ofwel meer uitgaven en daarmee een groter begrotingstekort, om de economie op de korte termijn te stimuleren. Het derde onderdeel zijn structurele hervormingen om de investeringen en de trendmatige groei aan te wakkeren. De eerste twee onderdelen zijn tot uitvoering gebracht, maar de structurele hervormingen komen moeizaam van de grond.
De effecten van de monetaire verruiming en de extra overheidsbestedingen zijn teleurstellend te noemen. Japan was in november 2014 toch weer in een recessie beland. Zijn populariteit daalde tot een dieptepunt in de peilingen. In december 2014 schreef hij vervroegde verkiezingen uit omdat hij een nieuw mandaat zocht voor zijn economische hervormingen en zijn nationalistisch getinte politiek.
