Het is toch wat, met die Sven Pichal. Als je dacht dat zijn zaak na alle commotie misschien wat in de doofpot zou belanden, dan heb je het mis. Nee hoor, meneer besloot gewoon een brief te schrijven naar niemand minder dan Heidi De Pauw, voormalig CEO van Child Focus. Een beetje lef moet je hebben, dat wel, maar het is vooral de inhoud van die brief die je doet fronsen. Want in plaats van berouw of een poging tot verontschuldiging, ging het vooral over… perslekken. Juist ja, dat was blijkbaar het probleem voor hem.
Heidi De Pauw, die haar twaalf jaar lange carrière bij Child Focus heeft afgesloten met een boek – toepasselijk getiteld Tussen gruwel en hoop – kon het niet laten om dit bijzondere stukje correspondentie met de wereld te delen. Het boek, waarin ze onder andere reflecteert op hoe cynisch ze werd van al die gruwelijke zaken waar ze dagelijks mee te maken kreeg, bevat ook enkele pittige uitspraken over Sven Pichal. In het kort: ze kreeg er de zenuwen van toen ze zijn "klaagzang" las. Logisch, want in plaats van enige vorm van schuldbesef te tonen, leek het Pichal vooral te deren dat de media zijn zaak zo breed uitsmeerde. En hij had er ook nog het lef bij om Child Focus daar de schuld van te geven. Tja, een beetje zelfreflectie zou geen kwaad kunnen, Sven.
Heidi rolt er in haar boek met haar ogen bij. Begrijpelijk, want ze heeft al meer dan genoeg van dit soort smoesjes gehoord in haar carrière. Toch werd ze ergens ook nieuwsgierig naar Pichal’s beweegredenen, of misschien zelfs naar een gesprek. Niet omdat ze medelijden met hem heeft, maar omdat ze als criminologe een diepgewortelde behoefte voelt om te begrijpen waarom iemand zulke gruwelijkheden zou willen zien, laat staan verspreiden. “Misschien, dacht ik, is dit de dag dat ik eindelijk begrijp wat er omgaat in het hoofd van zo iemand,” schrijft ze. Maar die ontmoeting, die is er (nog) niet gekomen.
Nu zit De Pauw in Jordanië, waar ze aan de slag is bij het Belgische Ontwikkelingsagentschap Enabel. Vanuit haar nieuwe functie benadrukt ze nog eens dat de media-aandacht rondom de zaak niet enkel terecht, maar ook noodzakelijk is. “Natuurlijk is het niet leuk om zo in de kranten te staan, maar laat ons eerlijk zijn: als die feiten niet gepleegd waren, was die aandacht er ook niet geweest. Een beetje logisch nadenken, toch?”
Over de inhoud van de zaak zelf wil De Pauw ook nog een keer duidelijk zijn: het is niet gewoon "kijken", zoals sommige mensen het graag willen afzwakken. De beelden die Pichal uitwisselde met zijn kornuiten – onder wie een ex-musicalster – waren gruwelijker dan de meeste mensen kunnen bevatten. We hebben het hier over volwassen mannen die huilende baby’s en peuters aanranden. Het is dan ook geen excuus om te zeggen: "Ja maar, ze keken alleen maar."
Heidi blijft ferm in haar standpunt: kijken maakt je medeschuldig. Punt. Klaar. Geen discussie. "Wie kijkt, zorgt voor een vraag. En vaak blijft het niet bij kijken." En zo blijft Heidi De Pauw, zelfs vanuit Jordanië, een krachtige stem tegen seksueel misbruik, zonder de ongemakkelijke waarheden uit de weg te gaan.
Wat die brief van Sven betreft? Die zit nu in een map, samen met andere brieven. Sommige zijn lief en vol dank, andere bevatten doodsbedreigingen. Het leven van een ex-CEO van Child Focus, dames en heren. Gelukkig is Heidi De Pauw niet van het type dat zich snel van de wijs laat brengen, zeker niet door de jammerklachten van een gevallen tv-ster.
