Tom Waes was in Slab City bij Los Angeles. Slab verwijst naar een betonnen funderingsplaat.
Slab City oefent - merkwaardig genoeg - nog steeds een grote aantrekkingskracht uit. Anders was Tom er niet geweest en ook kunstenares Charlotte De Kock (zie onder) was er.
De Kock in de media hierover: “In Darwin en Slab City wonen mensen die op dezelfde manier als ik over vrijheid denken. Ze willen hun zin doen in het leven, maar ze zijn extremer omdat ze die totale vrijheid willen beleven, buiten de samenleving. Dat zou ik niet willen. Ik wil vrijheid, maar tegelijk wel deel uitmaken van de maatschappij.”
“In Darwin en Slab City hebben heel wat van die freebirds zich in een isolement teruggetrokken. Het zijn gemeenschappen waarin je op jezelf kan leven en waarin je ook qua fysieke ruimte heel veel plaats hebt. Ik heb er iemand ontmoet die een huis onder de grond heeft gebouwd, een andere man woonde in een boom. Ze doen elke dag wat ze willen en slagen erin om rond te komen en te overleven. Zelfs al zijn ze 70 jaar, dan nog zijn ze zo jong van geest en rock-'n-roll. Soms voelde ik me zelfs de oudere in een gesprek. Het bijzondere is dat ze allemaal ook zó gelukkig zijn. Dat fascineert me.”
Dat ze zo gelukkig zijn, komt allicht omdat de bewoners er allemaal onder invloed zijn van alcohol of drugs. Interessant is dat een van de bewoners toegeeft dat het er erg warm kan zijn. Slab City ligt immers in de Sonorawoestijn. Enkel in de winter is het er leefbaar met een gemiddelde temperatuur van 15 graden. De Washington Post meldde in 2020 dat de bevolking seizoensgebonden is en toeneemt tot ongeveer 4.000 in de winter en afneemt tot nauwelijks 150 zielen in de bloedhete zomer.
Er is ook amper water waardoor de bewoners zich niet kunnen wassen. Ook de kledij wordt niet gewassen door dat watergebrek. Zo ideaal is Slab City dus niet. Bijna elke inwoner van Slab City overleeft van een arbeidsongeschiktheidsuitkering, sociale zekerheid of werkloosheiduitkering. Het paradijs dus...
