Wie is de vrouw die de schedel van Emile vond?
“Mentaal en fysiek uitgeput”: zo voelt de wandelaarster die de schedel van de vermiste Émile (2,5) aantrof zich op dit moment.
Dat vertelt de vrouw zelf aan de Franse nieuwszender ‘BFM TV’, in haar eerste interview sinds de gruwelijke ontdekking. “Tijdens mijn wandeling zag ik plots iets wit liggen in het midden van de weg. Ik wist meteen dat het Émile was.”
Op zaterdag 30 maart verliet Manon (een fictieve naam) rond 12 uur haar woning om een lentewandeling te maken. De vrouw is een fervente wandelaarster en wisselt vaak af van route.
Ze woont in de regio en is in de zestig. Ze is erg fit en maakt regelmatig lange wandelingen in de bergen, waarbij ze soms zelfs heel hoog klimt.
Die dag besloot Manon naar een populair wandelpad te gaan in de buurt van Le Vernet, het gehucht waar de kleine Émile op 8 juli verdween. “Ik had die weg al lang niet meer genomen, het was zeker een maand geleden”, vertelt ze.
Een gsm of smartphone heeft Manon naar eigen zeggen niet. Daardoor kan ze tijdens haar wandelingen niemand bereiken. Ook een horloge had de vrouw tijdens haar tocht niet op zak. Ze weet dus niet hoelang ze aan het wandelen was voor ze de gruwelijke ontdekking deed. “In het midden van de weg zag ik plots iets wit liggen”, aldus Manon, die al snel doorhad dat het een schedel was. “Ik wist meteen dat het om Émile ging.”
"Het is wit en schoon. Er zijn alleen de boventanden," herinnert ze zich.
Overmand door emoties probeerde Manon rationeel na te denken. “Ik wou de schedel niet zomaar laten liggen en weggaan, want tegen de tijd dat ik terug was kon hij verdwenen zijn”, zegt ze. De wandelaarster gebruikte uiteindelijk twee plastieken zakken die ze bij had om haar voeten tegen de regen te beschermen. Daarmee probeerde ze de schedel voorzichtig op te rapen.
Ze zegt dat de sirocco hard waaide en dat er aardverschuivingen waren. Ze wilde de schedel dus meenemen.
Twee zakken? Ze zegt dat het haar strategie is om haar voeten droog te houden als ze door plassen of sneeuw loopt. Ze trekt de plastic zak aan als een sok. Ze heeft er twee, die ze die dag nog niet heeft gebruikt. Een vreemde strategie voor echte wandelaars.
Voor ze vertrok, realiseerde Manon zich dat ze de exacte plaats van de vondst later aan de politie zou moeten tonen. “Vlak bij het pad was een grote boom omgevallen. Die besloot ik als markering te onthouden”, herinnert ze zich.
Op weg naar huis kon Manon naar eigen zeggen alleen maar aan de ouders van Émile denken. “Eindelijk zouden zij hun zoon kunnen begraven.”
Ze komt rond 14.00 uur thuis. Opnieuw laten de klokken het haar weten. Ze laat de schedel buiten op het terras liggen. "Het is ondenkbaar om het mee naar binnen te nemen". Ze belt onmiddellijk de politie. "Ik zei tegen hen: 'Ik ben op (haar adres) en ik heb een schedel gevonden', en de gendarmes antwoordden: 'We zijn onderweg, we bellen je terug, blijf waar je bent'". Ze sprak met hen af aan het einde van haar straat. Ze is bang voor wat de buren zouden kunnen denken, want die denken allemaal aan Emile's verdwijning.
Tegen de tijd dat ze een kop koffie had gezet en nog steeds probeerde te kalmeren, waren de gendarmes gearriveerd. Een van hen mat meteen de schedel op en nam Manon mee.
Het was rond 15.00 uur en ze zou negen uur in de hoorzitting blijven. In die negen uur zat ook een terugkeer naar de weg, zodat ze meteen kon laten zien waar ze was gevonden en de gendarmes de toegang konden afsluiten.
Over de hoorzitting zegt ze dat "alles goed ging, ze deden hun werk". "Ik beantwoord hun vragen en dat is het", vervolgt ze.
Vragen die gingen over de ontdekking, haar persoonlijkheid en de zaak. Rond middernacht namen ze haar mee naar huis.
"De volgende dag had ik niet verwacht gefouilleerd te worden! De gendarmes hebben haar elektronische apparatuur teruggevonden en een week later aan haar teruggegeven. Voor zover we weten, wijst niets erop dat ze een verdachte is. Ze is ook nooit in hechtenis genomen.
Vandaag zegt ze dat ze in orde is, dat ze gelovig is en dat haar geloof haar veel helpt. Als ze over de schedel praat, heeft ze nog steeds een ondraaglijke emotie en tranen in haar ogen. Sindsdien is ze niet meer buiten geweest om te wandelen. "Ik moet het verwerken.
Hoewel Manon opgelucht is dat de schedel duidelijkheid kan scheppen over de doodsoorzaak van de kleine Émile, heeft de vondst een zware tol van haar geëist. Manon is ondertussen niet meer gaan wandelen. “Ik ben mentaal en fysiek uitgeput en heb tijd nodig om dit alles te verwerken”, besluit ze.
Het is nog altijd een raadsel wat er precies met Émile is gebeurd. Gisteren raakte bekend dat de Franse gendarmes de afgelopen dagen nieuwe botten van de peuter hebben gevonden.
foto screenshot BFM-TV RV
