Deze week moest een hooggeplaatste politiecommissaris uit Aalst zich verantwoorden voor de Brusselse correctionele rechtbank voor verkrachting. De man zou tijdens een tweedaags werkevenement een vrouw hebben misbruikt in een hotelkamer. Maar de vrouw, die getrouwd was, bleef toenadering zoeken na de feiten. Is ze effectief verkracht ? Of probeert ze haar overspel te verdoezelen? De openbare aanklager vraagt drie jaar voor de man.
Welles nietes
De feiten dateren van mei 2019. Toen was de politiecommissaris, Jimmy R., aanwezig op een tweedaagse conferentie in Machelen op vraag van Astrid, de telecomoperator van de hulpdiensten. De vijftiger zou toen een vrouw die daar ook overnachtte in het hotel hebben verkracht.
Volgens het slachtoffer was de politiecommissaris de eerste dag van de conferentie al niet van haar weg te slaan. Ze zou dit naar eigen zeggen niet geapprecieerd hebben, maar aanwezige collega's spreken van opvallend flirterig gedrag tussen de twee. Toen de vrouw ’s nachts ging slapen, zou de beklaagde haar kamer zijn binnengeglipt, waarna hij haar zou hebben verkracht.
Het slachtoffer spreekt van de shock waarin ze verkeerde, waardoor de man twee uur zijn gang kon gaan met haar. De commissaris zegt dat ze hadden afgesproken om naar de kamer te gaan en dat ze zelf ook seksuele handelingen uitvoerde, uit eigen beweging. Dit ontkende ze ook niet, maar wees haar ‘interactie’ toe aan het feit dat ze niet mentaal aanwezig was en wilde dat het stopte.
Pittig detail, de vrouw in kwestie was getrouwd. En het spreekt in haar nadeel dat ze na de vermeende brutale verkrachting nog toenadering zocht en zelfs berichtjes naar hem stuurde. “Boek je binnenkort een Airbnb voor ons? Mijn man is dan weg.” Niet echt de communicatie die je zou verwachten van slachtoffer naar dader, toch?
Een groot ego en een nog grotere kerfstok
Een kritische geest denkt misschien. “Ahja, die vrouw is betrapt door haar vent en ze schuift de schuld af op de politiecommissaris.” Zeer plausibel. Maar het helpt niet dat de man nog enkele vrouwonvriendelijke feiten op zijn kerfstok heeft.
De vrouw diende uiteindelijk klacht in, waarna de Algemene Inspectie de zaak onderzocht. Toen de speurders de ex-partners van de man ondervroegen, verklaarde een van hen plots dat ze ook door de commissaris verkracht was. De politievrouw vertelde dat ze de man na hun breuk was tegengekomen op de werkvloer. Hij nodigde haar uit voor een etentje, waarna hij in haar wagen zou zijn binnengeglipt en haar misbruikte.
Uit het onderzoek van de Algemene Inspectie bleek ook dat de commissaris meer dan tien jaar geleden al een tuchtsanctie had opgelopen na een tiental klachten van vrouwelijke collega’s over ongepast gedrag. Het politiecollege had hem een duidelijk gebrek aan respect voor de vrouwelijke personeelsleden van de politiezone verweten en de man een blaam gegeven.
Cel versus vrijspraak
Het is woord tegen woord in deze zaak. Het parket van Halle-Vilvoorde eist drie jaar cel tegen de commissaris voor de verkrachting van de twee vrouwen, maar gaat akkoord met een gedeeltelijk uitstel. Is hij een patriarchale macho uit een tijdperk dat ‘de flikken’ zich alles konden permitteren. Maar één ding is zeker: dergelijke types horen niet thuis in de ambt van politie.
Volgens de verdediging is er nooit sprake geweest van verkrachting, maar diende de vrouw klacht in uit schuldgevoel. Enkele weken na de beweerde feiten ging ze op reis met haar man. Toen bekende ze schuld en stortte ze in. Maar dat was niet door de beweerde verkrachting, dat was puur uit schuldgevoel tegenover haar echtgenoot.
Schuldig of niet, wij onthouden twee dingen. Vrouwen hebben in sommige gevallen van overspel de macht om de ‘verkrachtingskaart’ te trekken. En misschien nog belangrijker: als een burger voor de overheid wil werken, moet die een bewijs van goed gedrag en zeden voorleggen. Maar ambtenaren komen gewoon weg met seksueel ongepast gedrag op de werkvloer. Topland, België.
