“Het is tijd om plaats te maken.”
Een verkiezingsnederlaag die insloeg als een scudraket, een partij in vrije val, en een premier die het politieke strijdtoneel definitief verlaat. Alexander De Croo (48), boegbeeld van Open Vld en premier van een falende Vivaldi-regering, kondigde in het VTM-programma Het Conclaaf van 2024 aan dat zijn dagen in de nationale politiek geteld zijn. Vlaanderen verliest een politieke held, de coronapremier trekt – met een duwtje in de rug van de afgehaakte kiezer – de deur achter zich dicht. “Ik heb alles gegeven. Nu is het tijd dat iemand anders het overneemt.”
Van ‘golden boy’ naar kop-van-jut
Met Open Vld ging het steil bergaf. De liberalen werden tijdens de verkiezingen in juni genadeloos afgestraft: vijf zetels verloren, amper zeven over. De Croo in Oost-Vlaanderen zijn persoonlijk zitje nog wel te behouden. Zijn partij bleef lokaal de grootste in Brakel, maar als troost is het te weinig om te overleven. Het eens zo trotse blauw verloor het vertrouwen van de kiezer, en de premier weet dat hij daar een gezicht op kleeft. “Ik neem mijn verantwoordelijkheid,” erkent hij. “Maar dat betekent ook: plaats maken voor anderen.”
Zelfreflectie of politieke zelfmoord?
In het interview keek De Croo onverbloemd terug op de fouten van zijn premierschap. “Een café waar gevochten wordt, daar komen mensen niet naartoe,” zei hij, verwijzend naar de interne verdeeldheid binnen Open Vld. “Ik had op cruciale momenten harder op tafel moeten kloppen. De fiscale hervorming, bijvoorbeeld. Dat project was dood bij de geboorte, maar toch hebben we gedaan alsof het een heilig huisje was. Ik had meteen moeten zeggen: vuilbak daarmee.”
Vijgen na pasen, want de fiscale hervorming – of liever het gebrek eraan – werd hét symbool van een regeringsploeg die over alles ruziede en uiteindelijk weinig klaarmaakte.
“Bad blood” met De Wever
Tijdens het gesprek reflecteerde de premier ook over zijn gespannen relatie met Bart De Wever (N-VA). Een half jaar geleden werd de clash tijdens Het Conclaaf nog op het scherpst van de snee uitgevochten, nu hangt er een zweem van verzoening. “We stonden toen met getrokken messen tegenover elkaar,” geeft De Croo toe. “Maar ik heb hem beloofd dat ik niets zal doen wat de regeringsvorming bemoeilijkt. Uiteindelijk is het in ieders belang dat dit land bestuurd wordt. Geen rancune, geen theater.”
De toekomst: een exit, maar geen einde
Officieel blijft De Croo aan tot een nieuwe regering gevormd is. Dat kan, in Belgisch tempo, nog maanden duren. Maar wat daarna? Over zijn volgende stappen blijft de premier mysterieus. “Ik heb enkele aanbiedingen gekregen, maar ik wil me eerst focussen op mijn huidige functie.” Politieke insiders fluisteren over de private sector – consultancy of een internationale functie, misschien bij de EU. Gewoon poen pakken. Een terugkeer als burgemeester van Brakel lijkt voorlopig uitgesloten.
Ondertussen schuift Sandro Di Nunzio, een nieuw gezicht uit Lochristi, mogelijk door naar de Kamer. Een jong, fris profiel dat de partij volgens De Croo broodnodig heeft. “Open Vld moet zichzelf heruitvinden, en dat doe je niet door vast te houden aan de oude garde.”
Een cynische erfenis
De Croo’s afscheid komt niet zonder ironie. De - naar eigen zeggen - beloftevolle premier die ooit vernieuwing en vooruitgang beloofde, eindigt als de kapitein die zijn zinkend schip verlaat voor de passagiers. Zijn zelfreflectie komt te laat om de blauwe brokken te lijmen, maar misschien precies op tijd om zijn eigen huid te redden.
(Foto: Didier Lebrun/ /Photo News)
