Zijn verbruik verbaasde ons in positieve zin, maar er was ook iets wat ons niet helemaal kon overtuigen…
In 2009 stelde Nissan de Qazana voor op het autosalon van Genève: een guitige conceptauto. De commentaren over deze compacte SUV waren zo lovend, dat Nissan besloot een productieversie te maken. Die kreeg later de naam Juke.
De tweede generatie daarvan is inmiddels al sinds 2019 op de markt. Die was lange tijd enkel met een 1 liter-driepitter verkrijgbaar, maar onlangs kwam daar een hybride aandrijflijn bij.
De eerste indruk
Zoals reeds in de titel staat vermeld: we vinden dat de Juke er leuk uitziet. Misschien niet als synoniem voor mooi, maar de Juke heeft een eigenzinnige snoet en het is vooral dat eigenzinnige waar we van houden. De kleur van onze testwagen is magnetic Blue, een kleur die ‘m ook nog eens heel goed staat.
Onder de kap
De Juke is nog steeds leverbaar met een 114 pk sterke driecilinder onder de kap. Maar wij waren dus onderweg met de Hybrid. Die heeft een atmosferische 1.6 viercilinder als kloppend haart en voegt daarbij nog twee elektromotoren. De ene doet dienst als starter/ generator en levert 20 pk. Er is ook een straffere met 49 pk. Het systeemvermogen van deze Juke komt daardoor op 143 pk.
De kracht van de benzinemotor wordt richting voorwielen gestuurd via een koppelloze viertraps automaat. De grote elektromotor heeft dan weer twee versnellingen, waardoor je eigenlijk op acht verzetten uitkomt. Een systeem dat bij Renault al langer wordt toegepast.
Het rijden
Het wegrijden gebeurt – tot ongeveer 55 km/u – altijd door aandrijving van de grote elektromotor. Onder deze snelheid, doet de benzinemotor dienst als generator om stroom op te wekken. Dat zorgt voor een eigenaardige rijbeleving. Tot zo’n 60 km/u gaat het, euh, versnellen, redelijk traag. Eens daar voorbij, krijgt de Juke Hybrid plots een duwtje in de rug. Het voelt zo’n beetje als een (dikke) atmosferische motor die op hoge toeren plots trekkracht krijgt. De vier verzetten van de brandstofmotor voel je eigenlijk niet. Je voelt pas dat er geschakeld wordt, wanneer de elektromotor een ander verzet kiest.
En dat laatste gebeurt op een niet zo subtiele manier. Als je nu vanuit stilstand of lage snelheid de oprit van de snelweg oprijdt, doe je dat met een niet zo’n snelle auto plankgas omdat je, tegen wanneer je de snelweg bereikt hebt, plusminus 120 km/u wil rijden. Wel, in dat geval kiest de elektromotor bij 110 km/u zijn tweede versnelling. Maar dat overschakelen gaat zo traag, dat je de snelheidsmeter een moment ziet terugvallen. Ook bij hernemingen op de snelweg is dat soms irritant trouwens.
De Juke Hybrid is, door die aandrijflijn, ook nauwelijks sneller dan zijn driecilinder-broer ondanks die 29 pk meer: de nul naar honderd-sprint neemt 10,1 tellen in beslag.
We vinden dat een beetje jammer. Die bompa-aandrijflijn past niet helemaal bij het guitige, jonge uiterlijk van de Juke. Bovendien heeft de Juke wel een goed, vrij stug afgeveerd onderstel dat uitnodigt om af en toe eens wat sportiever te rijden.
Is de Juke Hybrid dan een overbodig broertje van de atmosferische versie? Neen, dat willen we ook weer niet zeggen. De Juke Hybrid is dankzij deze aandrijflijn namelijk wel een pak zuiniger. Door de week hebben we ‘m gebruikt voor de spreekwoordelijke rond-de-kerk-ritjes, al dan niet een paar dorpen verder, en zaten we op een gemiddeld verbruik van 4,1 liter per honderd kilometer. In het weekend zijn we er mee tot in Frankrijk geweest. Op de snelweg lust-ie wel een slokje meer: toen zaten we op 6,2 liter gemiddeld. Da’s wellicht iets typisch voor een hybride aandrijflijn. Onze eigenste hothatch die zich enkel laat voorstuwen door Super98, lust rond de kerk dik 9 liter per 100 kilometer. Op de snelweg drinkt-ie dan weer wat minder dan deze Juke.
De prijs
Een (niet hybride) Nissan Juke heb je vanaf 25.000 euro. De hybride versie heb je vanaf 33.000 euro. Aan de ene kant een stevige prijs voor zo’n kleine auto, maar aan de andere kant is de uitrusting ook wel compleet. Zelfs de instapper is onder andere uitgerust met een e-pedal (versnellen en vertragen met één pedaal), een zeven duims kleurendisplay als instrumentenpaneel, parkeersensoren voor- en achteraan, ‘intelligent key’ en zeventienduims lichtmetalen velgen.
Ons verdict
Wij vinden het een beetje jammer dat de leukogende Nissan Juke, die best een goed onderstel heeft, een beetje gehandicapt wordt gemaakt door zijn aandrijving. Moest hij nu geleverd worden met pakweg een ‘gewone’ achttraps automaat, dan had-ie met dat vermogen de sprint naar honderd wellicht zo’n anderhalve seconde sneller gedaan – en de hernemingen boven 110 km/u een pak vlotter.
Maar anderzijds had ‘m dat wellicht ook dorstiger gemaakt. Dus voor wie een coole, hybride auto wil die – vooral op secundaire wegen – bijzonder zuinig omspringt met dinosap en niet maalt om sprinttijden, heeft aan deze Nissan Juke Hybrid een goede kameraad.
