Onze redactie heeft gisteren terecht de film Casualties of War aangekondigd. Ik heb opnieuw gekeken. Voor de vierde keer al.
Casualties of War is een Amerikaanse oorlogsfilm uit 1989 van Brian De Palma. De film is gebaseerd op een waargebeurd incident tijdens de Vietnamoorlog. De inspiratie werd gevonden in een artikel van Daniel Lang in The New Yorker.
Nu geef ik eerlijk toe dat ik al jaren gefascineerd ben door die Vietnamoorlog. Pas onlangs had ik helemaal door dat de Amerikanen vanaf het begin een verloren strijd voerden. En de verklaring is zeer eenvoudig: ze voerden die oorlog met de handrem op.
In een knappe reeks over de periode na 1945 wordt aangetoond dat de VS China en Rusland niet te veel wilden storen tijdens die militaire actie. Anders gesteld: de Amerikanen hadden die oorlog wel degelijk kunnen winnen. Dwight D. Eisenhower gaf president Johnson zelfs de raad om nucleaire wapens in Noord- en Zuid-Vietnam in te zetten. De gevolgen laten zich raden.
Alles wat een film goed kan maken, komt in deze prent samen. Het gebeurt ook niet vaak dat ik moet slikken als ik een film zie. Het gebeurt nog minder vaak dat ik moet slikken als ik een film opnieuw bekijk. Dat gebeurt hier wel.
Een voorbeeldje: helemaal op het laatste komt een nieuwe soldaat aansluiten bij Eriksson. Door een actie van deze laatste sterft de nieuweling. Eriksson heeft dus ook een dode op zijn geweten. Is hij dan beter dan de andere militairen?
Quentin Tarantino vindt deze film de beste over de Vietnamoorlog. Wie zijn wij om Tarantino tegen te spreken. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik fan ben van De Palma.
