"We hopen dat we deze tekst nooit zullen moeten gebruiken".
Als dokter wil je altijd iedereen redden. Maar wat als je dat niet kan? Dan sta je voor een keuze die er eigenlijk nooit een zou mogen zijn: wie laat je leven, en wie niet. Het is een keuze die ze nu in het noorden van Italië moeten maken. Maar wat als het hier gebeurd?
In opdracht van de FOD Volksgezondheid en de Belgische Vereniging voor Intensieve Geneeskunde hebben verschillende artsen en filosofen de voorbije dagen ethische richtlijnen uitgewerkt. Noem het aanbevelingen ingeval van een worst case scenario.
Eerste criterium: overlevingskans.
Als iemand een goede kans heeft om te overleven, zal die patiënt voorrang krijgen op wie een lagere kans heeft. Al is dat in de praktijk niet altijd zo duidelijk, je weet niet altijd precies wat iemands kansen zijn. Daar zit een grote foutenmarge op en dus zal leeftijd toch een belangrijke parameter zijn om die overlevingskansen te bepalen.
Tweede criterium: te redden levensjaren.
Wat vinden we als samenleving het belangrijkste? Het aantal mensenlevens dat we redden of het aantal levensjaren? De ethische commissie kiest voor het fair innings principe : iedereen heeft in de mate van het mogelijke recht op een normale levensloop. Of simpel gezegd: iemand van 40 jaar zal voorrang krijgen op iemand van 75 jaar. Dat wil ook zeggen dat – wanneer de toestroom van ernstig zieke patiënten groter is dan het aantal bedden – iemand die vandaag aan een beademingstoestel ligt, daar niet sowieso mag blijven aanliggen. Als de overlevingskansen van die patiënt dramatisch achteruitgaan, zal er gekozen worden voor een patiënt die meer kans op overleven maakt.
De FOD raadt de artsen aan om zo’n beslissingen altijd in teamverband te maken.
Laten we hopen dat het nooit zover zal komen.
