Nieuwsankers denken dat ze belangrijk zijn. Maar is dat wel zo?
Mensen die me kennen, weten dat ik een melomaan ben. Ik houd van klassieke muziek, maar ik haal - in tegenstelling tot velen die ook houden van Bach, Mozart en Mahler - mijn neus niet op voor popmuziek.
Wat die klassieke muziek betreft: ik heb de verafgoding van dirigenten (Maazel, Karajan, Boulez) nooit goed begrepen. Ik geef toe dat een dirigent belangrijk kan zijn, maar uiteindelijk voeren ze maar uit wat het echte genie (de componist dus) heeft gemaakt. Een orkest kan doorgaans ook perfect functioneren zonder dirigent.
Hetzelfde maken we vandaag mee bij het afscheid van rode Martine op de VRT. Alsof een anker zo belangrijk is. Ze lezen uiteindelijk maar af wat er op de autocue staat. Maar wat er op die autocue staat (en vooral wat er niet op staat), is belangrijk.
Ik besef dat ankers door hun gelaatsuitdrukkingen uiting kunnen geven aan hun - al dan niet gespeelde - emoties. Doorgaans is dat misprijzen. Op VTM is ‘de wisselbeker’ (een grapje voor de insiders) daar bijzonder goed in, en ook Martine kon wel eens laten blijken wat ze van een gebeurtenis of een politieke partij vond. Objectieve journalistiek? Vergeet het.
Afgezien daarvan moeten ankers goed kunnen zien (de autocue staat op een behoorlijke afstand) en vooral goed kunnen aflezen. Dat zijn nu niet onmiddellijk vaardigheden die toegewezen kunnen worden aan uitzonderlijke mensen. Ik ken heel wat mensen met een goed zicht die ook goed hebben leren aflezen. Een behoorlijke dictie is ook mooi meegenomen, maar dat is steeds minder een vereiste.
De echte toegevoegde waarde zit natuurlijk bij de hoofdredacteur die als een poortwachter bepaalt welke onderwerpen er aangesneden zullen worden in het nieuws. En vooral: welke onderwerpen er niet behandeld zullen worden. Al grappend (maar al lachend zegt de zot uiteraard de waarheid) heb ik mijn eigen zonen geleerd dat ze vooral moeten kijken naar de onderwerpen die niét werden behandeld in het nieuws. Het klinkt een beetje vreemd, maar het is nochtans gemeend. Elke dag zijn er immers honderden nieuwswaardige gebeurtenissen. Toch krijgen de kijkers er hooguit vijftien of twintig. De rest mogen ze dus niet weten.
Een hoofdredacteur bepaalt uiteraard ook hoe er over een onderwerp gedacht moet worden. Het straatinterview is daar goed voor. Je zal altijd wel iemand vinden die zegt wat de hoofdredacteur denkt.
Nieuwsankers zijn dus zoals dirigenten. Ze hebben steevast een groot ego, terwijl ze eigenlijk zo goed als nutteloos zijn.
