Martine Tanghe (55-23) is niet meer. Het Journaal van VRT bracht gisteren gedurende een kwartier ‘emo-tv’. Martine zou het zeker afgekeurd hebben, net omdat ze vond dat haar ziekte niet relevant was voor de Vlaamse kijkers.
Niet elke Vlaming is overigens fan van Tanghe, wat de VRT ook moge beweren. "Professor (Johan) Vande Lanotte", zei Tanghe eind mei 2007 glimlachend toen de toenmalige sp.a-voorzitter (nu Vooruit) in het Campagnejournaal op Eén een ‘mooie’ grafiek bovenhaalde om te bewijzen dat de socialisten, en niet de groenen, iets hebben gedaan aan de klimaatverandering.
DPG: “Alleen heeft de professor de meest elementaire regels van de statistiek aan zijn laars gelapt toen hij de curve tekende.”
Volgens die foute ‘grafiek-Vande Lanotte’ zou de CO2-uitstoot in ons land sinds 1993 zijn toegenomen, om pas een daling in te zetten vanaf 2003, het jaar waarin de sp.a (nu Vooruit) het departement Leefmilieu overnam van Groen.
De échte grafiek, gebaseerd op cijfers van het kabinet van minister van Leefmilieu Bruno Tobback (sp.a, nu Vooruit), geeft volgens DPG een heel ander beeld: de CO2-uitstoot bereikte haar piek al in 1996.
Volgens Vande Lanotte is er dan niets aan de hand, omdat de evoluties in de jaren negentig alleen te maken hadden met een hogere of lagere economische groei. "De neerwaartse knik van 2003 is de eerste die structureel is", zegt hij. "Daarom mag ik de grafiek zo tekenen." Niemand die de rode ‘professor’ dan durft tegen te spreken.
Die aimabele behandeling van de ‘professor’ is geen toeval. Tanghe wordt in die tijd veelal aan de linkerzijde gesitueerd. Ze werd zelfs 'de rooie duidster' genoemd door Gazet van Antwerpen, geen toeval uiteraard.
Tanghe zou zich volgens sommigen in de jaren 70 en 80 ‘losgerukt’ hebben van de politieke bevoogding, al is het voor iedereen duidelijk “dat ze bij een kruising liever links dan rechts gaat”. Je hebt immers geen partijkaart nodig om een voorkeur te hebben. En die voorkeur moet ook niet in woorden gegoten worden. Lichaamstaal is overigens krachtiger.
Voormalig VRT-journalist Johan Depoortere onlangs bij DPG: “Martine Tanghe had zich verdiept in de bevrijdingstheologie. In de jaren 70 heeft ze met de Belgische solidariteitsbrigade vrijwilligerswerk in Cuba gedaan. En in 1980 houdt ze in Humo een lofzang op het onderwijssysteem in het Cuba van Fidel Castro. Ze ziet er 'een vrolijk, levendig communisme, een joviaal volk ook'.”
Haar - echte of vermeende - linkse sympathieën leidden tot geschimp, en zelfs tot fysieke agressie. DPG: “In 1984 worden tijdens een Vlaams-nationalistische betoging voetzoekers naar haar gegooid, en na de manifestatie wordt ze aangevallen - haar bril wordt verbrijzeld, ze wordt geschopt en geslagen.”
'Ik heb geen vin verroerd terwijl ze sloegen,' zegt ze later in Humo. 'Ik dacht: als ik durf te bewegen, slaan ze me dood.'
VRT-radiojournalist Jos Bouveroux een paar jaar geleden nog bij DPG: “Toen ik als journalist de 1 meistoet in Leuven moest verslaan, zag ik elk jaar tot mijn verbijstering enkele collega's mee opstappen en zelfs de directeur-generaal van de televisie. Dat stoorde me toen al.”
“En weet je nog dat (socialist) Louis Vanvelthoven als voorzitter van de Vlaamse Raad tegen jou (Siegfried Bracke) zei - ik stond er toevallig bij - dat Martine Tanghe weliswaar was benoemd tot woordvoerster. "Hoewel ze geen van ons is, is het toch een goeie..." Dat soort zinnetjes maakte me toen al kregelig. Maar als het bij de socialisten om welke reden dan ook tot een breuk komt, dan is het ook een radicale breuk. En dan is men niet lief voor mekaar.” Tot die breuk is het met Martine nooit moeten komen.
foto: screenshot VRT NWS
