Gisteren opnieuw slecht nieuws: alweer een kleuter dood. De jongen was amper een uur daarvoor uit de McDonald’s op de De Keyserlei ontsnapt terwijl zijn moeder op het toilet zat. De politie en bewakingsdienst Securail startten volgens DPG een bezeten zoektocht naar “het manneke met een rood jasje en jeansbroekje”. Tot een treinbestuurder vanuit zijn cabine het dode jongetje naast de sporen zag liggen.
Net daarvoor hadden we al het trieste verhaal van Rayan uit Marokko. Op de berichtgeving kwam veel kritiek: overal ter wereld sterven kinderen, maar zij krijgen geen aandacht. Die kritiek is uiteraard terecht, maar het een sluit het ander niet uit. Ik zie niet in waarom burgers niets zouden mogen weten over die jongen.
Wat de moeder gisteren in Antwerpen meegemaakt heeft, is ook verschrikkelijk. Ik herinner me dat mijn jongste zoon als driejarige ontsnapt was uit een grootwarenhuis. Plots was hij weg, in een fractie van een seconde. Hij was nergens te bespeuren. Ik kan je verzekeren dat het adrenalinepeil van mijn partner en mezelf toen piekte. In de winkel was hij nergens te bespeuren.
Ik kan het niet verklaren, maar intuïtief had ik het vermoeden dat hij niet meer in die winkel was. Ik ging snel naar de kassa’s en zag helemaal links in het uiterste van mijn gezichtsveld door het grote raam van de winkel onze kleuter van drie op honderd meter buiten lopen, op de parking, tussen wagens die vertrokken en toekwamen. En hij liep steeds verder, richting openbare weg.
Ik denk dat ik toen de snelste 100 meter gelopen heb in mijn leven. Onze jongste zoon was zich uiteraard van geen kwaad bewust. We hebben hem ook nooit iets verweten. Wij zijn hem toen uit het oog verloren. Dat was onze verantwoordelijkheid.
Het leven is uiteraard oneerlijk en daarom proberen priesters en filosofen een verklaring te geven waarom het ene kind geluk heeft en het andere kind niet. Waarom liep het met onze jongste zoon van 3 toen goed af en met die twee iets oudere kleuters niet? We hadden een paar jaar geleden sympathieke Amerikaanse overburen. Ze hadden geen kinderen. De verklaring: wat ik hierboven geschetst heb.
