Het gebeurt niet vaak dat mijn maag keert bij het bekijken van televisieprogramma’s. De meest bloederige operatie? Geen probleem. Het is natuurlijk een voordeel als je opgroeide als zoon van een verpleegster en kleinzoon van een tropendokter.
Verhulst junior die het verschil uitlegt tussen een smakelijke gedroogde neuskeutel die lekker zout van smaak is en vers snot dat smakeloos is? Het is vies, wansmakelijk en een bewijs dat de Verhulstjes geen manieren hebben ondanks de vele miljoenen, maar het deed me niets.
Dat was gisteren anders toen de Zeeuw Sergio op stap ging met Bruggeling Wim in Nederland. Tussen Zeeuwen en West-Vlamingen is al lang een bondgenootschap waardoor het uiteraard klikte tussen de mannen.
Op Texel gingen ze proeven van een schapenkaas gemaakt met stront. De gierige Nederlandse boeren gooien niet graag iets weg. Op dat vlak lijken ze op onze boeren. Alleen zijn ze daar nog iets extremer. Bij het melken kon het voorkomen dat een schapenkeutel in de melkemmer belandde. De keutel werd uit de emmer gehaald, maar het restje schapenstront zorgde wel voor een groene kaas met een laat ons stellen aparte strontsmaak.
Hier wordt alles gegeten. Orgaanvlees? Geen probleem. Kalfshersenen? Waarom niet. Darmen of maag van een koe? Met appeltjes: lekker. Ik herinner me dat ik als tiener op bezoek ging bij een Franse vriendin in Carcassonne. De ouders van het meisje - Delphine heet ze - dachten die Vlaming eens flink te pesten (bijnaam: le flamant rose) door orgaanvlees op de barbecue te leggen. Dat hadden ze verkeerd gedacht want de Vlaming vond het nog lekker ook. Ik merkte dat ze plots helemaal anders keken naar mij. Ik mocht zelfs bij hun dochter in de kamer slapen.
Maar kaas gemaakt met stront van schapen? Dat is toch andere koek. Het deed me gisteren vreemd genoeg opnieuw denken aan de coronacrisis. Je kan mensen eigenlijk alles wijsmaken. Bijna alle mensen. Niet iedereen.
