Met 16.000 stemmen secretarisch-generaal van de NAVO worden? Il faut le faire.
In 2015 was Sophie Wilmès nog schepen van Financiën in Sint-Genesius-Rode. Bij de parlementsverkiezingen van 26 mei 2019 haalde Wilmès 16.000 voorkeurstemmen. N-VA-voorzitter Bart De Wever haalde er meer dan 240.000, PS-voorzitter Paul Magnette haalde er op de Europese lijst (en dus verkiesbaar in heel Franstalig België) 295.000. Toch werd Sophie premier van een regering met volheid van bevoegdheid én met volmachten om de coronacrisis te bestrijden, een van de machtigste eerste ministers van de voorbije decennia. Ze had het geluk aan haar kant, premier Charles Michel pleegde vaandelvlucht naar Europa, Reynders was – oh ironie – Europees commissaris voor Justitie geworden en de voorraad kandidaten was op bij de MR. Democratie, weet je wel.
Laten we eerlijk zijn, de regeerperiode van Wilmès werd er eentje om snel te vergeten. Doch, als beloning voor de chaos die ze veroorzaakte, kreeg Wilmès vervolgens in Vivaldi het postje van minister van Buitenlandse Zaken en Buitenlandse handel.
De teerlingen blijven gunstig rollen voor Wilmès. Ze wordt nu genoemd als mogelijke opvolger van Jens Stoltenberg als secretaris-generaal van de NAVO. Wilmès heeft een aantal ‘troeven’: ze is een vrouw, spreekt Engels en Frans (en geen Nederlands) en ze komt uit een land waar de anderen geen problemen mee hebben, een land dat niet alleen lid is van de EU, maar ook deelneemt aan de Europese Defensie.
Tot nu toe stonden nog maar twee Belgen aan het hoofd van de instelling: de socialisten Paul-Henri Spaak (1957-1961) en Willy Claes (1994-1995), maar die laatste is in een Agusta-helicopter met de noorderzon moeten vertrekken.
