Tranen en aanstellerij tijdens een persconferentie voor de verzamelde wereldpers.
Ze is nu prinses. De papa heeft moeten toegeven dat hij ooit een scheve schaats reed met haar moeder. Ze krijgt nu zijn erfenis. Ze deed het niet voor het geld. Ze zal nooit op een koekjesdoos voor de bomma staan, tenzij die doos zelf ontwerpt en dan – niet voor het geld – veel te duur verkoopt als kunst. Delphine Boël, excuseer Van Saksen-Coburg (want van haar steenrijke papa die niet haar papa is, wil ze noch zijn naam, noch zijn erfenis) barstte in tranen uit tijdens een internationale persconferentie. De nieuwswaarde van dit event is eigenlijk nihil. In tijden dat men op straat komt om standbeelden neer te halen die de gelijkheid tussen mensen aantasten, staan de kranten dagelijks vol van een verwend nest dat bij een feodaal systeem wil horen.
“Het voelde onnatuurlijk aan om op deze manier erkend te worden door mijn eigen bloed, mijn eigen vader. Hij stak een mes in mijn rug,” zegt Delphine. En over haar man: ”Hij was mijn stevige schouder. De man die vaak de klappen opving, mijn frustraties. Hij bleef …”
Je kan alleen maar plaatsvervangende schaamte voelen bij zulke mededelingen. De wereld staat in brand en daar rollen traantjes omdat een ontrouwe koning niet voor zijn pleziertjes durfde/wilde uitkomen. Tot slot worden ook de kinderen er bijgehaald, Josphine en Oscar, zij krijgen ook een vorstelijke titel. "Ze zijn gelukkig, omdat ze zien dat hun moeder gelukkig is. Dat maakt hen trots. Maar ik moet eerlijk zijn: ze begrijpen niet hoe ze met deze situatie moeten omgaan. Ik weet ook niet hoe ik het ze moet uitleggen.”
Wel, wij ook niet.
