Minimale dienstverlening sputtert omdat het personeel niet (op tijd) op het werk geraakt.
Treinreizigers, hou jullie vast: het Belgische spoorverkeer krijgt vandaag een zware dreun. Slechts 2 op de 5 IC-treinen rijden, 1 op de 4 stoptreinen haalt het perron, en vergeet piekuurtreinen. De 9-daagse spoorstaking, die vrijdagavond begon, raakt nu pas echt de werkweek. We verwachten overvolle perrons, misnoegde pendelaars en een NMBS die met man en macht probeert de brokstukken bijeen te rapen. Ze voorzien dan wel een minimale dienstverlening, maar ze zorgen er niet voor dat de mensen die werken om die minimale dienstverlening te kunnen realiseren op tijd op het werk kunnen komen. Meer dan 50 procent van de treinen van het alternatieve vervoersplan is afgeschaft doordat er geen Personeel voor opgesteld is.
Wie rijdt er nog?
De spoorwegen gaan in pure overlevingsmodus. Volgens de alternatieve dienstregeling van NMBS en Infrabel zullen 40 procent van de intercity’s rijden – de ruggengraat van het spoorverkeer, die grote steden met elkaar verbindt. Wie rekent op een stoptrein, heeft nog minder kans: amper 25 procent van de L- en S-treinen blijft op de rails. P-treinen, de extra treinen die tijdens de spitsuren voor ademruimte zorgen, zijn niet te vinden.
En het wordt er niet beter op. Ook morgen blijven de treindiensten zwaar gehavend: nog steeds slechts 2 op de 5 IC’s, en een iets lichtere klap voor de L- en S-treinen, waarvan 1 op de 3 zal rijden. Wie dus nog de illusie had om vlot op zijn bestemming te raken, kan beter een plan B achter de hand houden.
De staking die het land splijt
Achter deze chaos schuilt een stevig dispuut tussen de vakbonden en de federale regering. De Onafhankelijke Vakbond voor het Spoorpersoneel (OVS) en het Autonoom Syndicaat van Treinbestuurders (ASTB) trekken ten strijde tegen de pensioenplannen, de hogere werkdruk en de dreigende opsplitsing van de NMBS. Ze weigeren zich neer te leggen bij wat zij zien als de uitholling van het spoorwegberoep. En de pendelaar is zoals altijd de dupe.
Opvallend is dat de grote vakbonden ACOD-Spoor en ACV-Transcom het houden bij roterende acties vanaf maart, terwijl VSOA-Spoor voorlopig inzet op overleg. Dat maakt dat de staking een verdeelde indruk nalaat – maar wel eentje met een maximale impact op het dagelijkse leven.
De NMBS: roeien met de riemen die er zijn
Met de reisplanner die dagelijks wordt geüpdatet, probeert de NMBS reizigers toch enige houvast te bieden. Maar die zogenaamde hulpverlening loopt vierkant omdat personeel dat wil/moet werken, niet op tijd op het werk geraakt. Voor pendelaars die afhankelijk zijn van de trein is het elke dag opnieuw een gok. En een slechte.
We vragen ons af wanneer het publiek zijn geduld zal verliezen. Hoe lang blijven pendelaars deze situatie slikken? En belangrijker: hoe ver kan de regering de vakbonden negeren voor het land volledig op slot gaat?
