De parabel van de kikker en de schorpioen.
‘Dat Open Vld een minister – Alexia Bertrand – plukt uit een andere partij, wijst op bloedarmoede binnen de eigen partij’, roept de oppositie. ‘Niet waar schreeuwt’, Lachaert. ‘MR en Open Vld zijn één grote familie.' Maar dat leugentje krijgt hij aan de burger - die met de zustermoord op De Bleeker zijn laatste geloof in de politiek verloren is - niet meer verkocht.
De sfeer binnen de Belgische liberale familie is verzuurd. Verwijten vliegen heen en weer tussen Vlaanderen en Wallonië. Om een scheldtirade van Bouchez te vermijden, mocht Bertrand na haar overstap naar Open Vld van Lachaert haar partijkaart van MR behouden. Ze is nu lid van twee partijen. Maar dat was een pleister op een houten been. Georges-Louis Bouchez kon het niet laten om op Twitter uit te halen naar zijn eigen Vivaldi: “De realiteit: geen enkel akkoord over kernenergie, slechtste begroting van Europa, geen enkel antwoord op het feit dat een OCAD-gevaarlijke vrij wordt gelaten en direct erna een politieman doodt.”
? De realiteit: geen enkel akkoord over kernenergie, slechtste begroting van Europa, geen enkel antwoord op het feit dat een OCAD-gevaarlijke vrij wordt gelaten en direct erna een politieman doodt.
? De politiek en pers: @MR_officiel gedraagt zich niet goed. LAMENTABEL #begov— Georges-L BOUCHEZ (@GLBouchez) November 20, 2022
Het lijkt wel de taal van oppositie. Op Twitter krijgt Bouchez hierdoor echter wel de titel van (enige) eerlijke liberaal. Lachaert is niet gediend van die kritiek. “Wij vallen MR-ministers die moeilijke dossiers hebben niet aan”, zei hij in de studio van ‘RTL’. “Maar vorige week (nadat een agent was vermoord in Schaarbeek, red.) zat onze minister Vincent Van Quickenborne niet in een makkelijke positie. En dan zie ik dat enkele parlementsleden hem aanvallen op een manier die bijna copypaste is van het Vlaams Belang. Ik wil dat het stopt en dat heb ik ook tegen de MR-voorzitter gezegd.”
Juist, niet alleen De Bleeker vormt een probleem voor Open Vld, Van Quickenborne is dat ook. En dan hebben we het nog niet gehad over onze smeergeld-premier die nog altijd met stip de grootste liberale Pinokkio is.
Nee, het is geen peis en vree in de liberale familie. Het doet ons denken aan de parabel van de kikker en de schorpioen. (Vul zelf maar in wie de kikker, en wie de schorpioen is.)
Een kikker staat aan de oever van de rivier en wil net overzwemmen als er een schorpioen langskomt en vraagt: mag ik op je rug mee naar de overkant? Natuurlijk niet, zegt de kikker, want dan steekt je me dood. Waarom zou ik je doodsteken, zegt de schorpioen, dan verdrink ik zelf ook. De kikker denkt even na en zegt dan: oke, spring maar achterop. Wanneer ze halverwege de rivier zijn, voelt de kikker ineens een stekende pijn in zijn nek. De schorpioen heeft hem toch gestoken. Waarom doe je dit, vraagt de kikker vlak voordat ze samen verdrinken. Omdat, antwoordt de schorpioen, het in mijn aard zit.
