Merkwaardige bekentenis van Bart De Wever (N-VA) in Humo (DPG Media). Zijn uitspraak staat ook haaks op eerdere verklaringen van de voorzitter van de partij over de val van de regering-Michel I.
De Wever: “Ik zal u iets opbiechten: die regering is niet gevallen over het Marrakechpact, maar over de sabotage van Kris Peeters (toen CD&V-minister van Werk, red.).”
De regering-Michel I volgde de regering-Di Rupo op, en werd zelf op zondag 9 december 2018 opgevolgd door de regering-Michel II, nadat de N-VA de regering verlaten had naar aanleiding van meningsverschillen rond de stemming over het VN-Migratiepact (Marrakechpact).
De Wever: “Als het de moeite was, hadden we dat pact nog kunnen doorslikken, maar op onze partijvergadering was iedereen ervan overtuigd dat Kris Peeters de arbeidsdeal nooit zou afwerken.”
“Ook de MR was al teruggekrabbeld, uit angst voor de Franstalige oppositie. De begroting ging naar een evenwicht, maar zonder de arbeidsdeal zou die weer de foute kant opgaan. Wat hadden we dan nog aan de kiezer te melden? We kregen Marrakech door onze strot geduwd en daarna nog een jaar stilstand! Toen hebben we beslist om niet te plooien.”
Op 4 december lanceerde de N-VA in deze crisis een gecontesteerde campagne op social media over het pact, die door oppositie en coalitiepartners sterk bekritiseerd werd om zijn stijl en om de onwaarheden die erin verteld werden. De campagne werd enkele uren later al offline gehaald en N-VA distantieerde zich er uiteindelijk zelf van.
Vlaams Belang-politicus Filip Dewinter loofde de campagne echter, riep zichzelf uit tot politieke vader ervan en nam hem over.
Dezelfde dag vroeg Michel het parlement om zijn mandaat te bekrachtigen (hoewel het parlement hierin geen beslissingsbevoegdheid heeft), wat hij dankzij een wisselmeerderheid kreeg.
N-VA had aanvankelijk verklaard dat dat het einde van de regering zou betekenen, maar ze hield toch nog de boot af na de bewuste stemming. Ook bleek minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders de Belgische VN-vertegenwoordiger al opdracht te hebben gegeven om te tekenen, wat niet zomaar ongedaan gemaakt kan worden. Na de steun van het parlement verklaarde Michel "ten persoonlijken titel" naar Marrakesh te gaan. Wat hij er zou gaan doen, was onduidelijk.
