Bertrand Sassoye, geboren in Brussel op 24 juli 1963, is een Belgische communistische activist. Hij was een van de leiders van de Cellules communistes combattantes.
Sassoye woont vandaag in Sint-Gillis en trekt er vandaag het extreemlinkse leven. Bruzz: “Sassoye is bekend als mede-uitbater van Brasserie Verschueren, maar in rode kringen vooral als kopman van Secours Rouge.”
Die communistische organisatie heeft haar Belgische hoofdkantoor in de Vorstsesteenweg 54 en onderhoudt goede banden met afdelingen en gelijkgezinden in andere landen. Bruzz: “Zelf werd Sassoye zo’n vijftien jaar geleden nog verdacht van betrokkenheid bij terreurplannen in Italië, maar daarvoor nooit veroordeeld.”
Het is vooral zijn laatste manifest uit 2020 dat de politiediensten en VSSE alert houdt. ‘Classe contre classe’, heet het, opnieuw met drie C’s. Het is een pleidooi binnen Secours Rouge voor samenwerking met andere linkse groepen in de samenleving. Het einddoel blijft een latere revolutie. “Sassoye legitimeert geweld, bestempelt de staat als vijand en wil finaal naar een antisysteem,” zegt de politiebron over dat manifest aan Bruzz.
Dit staat volgens Bruzz te lezen in dat manifest: “We beschouwen het revolutionaire geweld als een onvermijdbaar moment in de strijd tegen een dominante klasse.” En: “We willen de opkomst van nieuwe bewegingen, zoals de Gele Hesjes, erkennen. (…) Niet enkel door aan hun zijde te strijden, maar ook door hen te helpen bij het winnen van meer samenhang, autonomie, verzet, organisatie en kracht.”
Het manifest roept op tot samenwerking met klimaatactivisten, feministen, antifascisten, bepaalde vakbonden en antikoloniale stemmen uit binnen- en buitenland. Precies waar Staatsveiligheid sinds vorig jaar extra waakzaam voor is: in haar laatste jaarverslag wijst ze op mogelijke infiltratie van linkse stemmen en anarchisten bij veel bredere betogingen.
CCC
Onder nooit eerder geziene veiligheidsmaatregelen begon eind september 1988 voor het Hof van Assisen van Brabant het "proces van de eeuw tegen 4 leden van de CCC (Strijdende Communistische Cellen) en 2 leden van de FRAP (Revolutionair Front voor Proletarische Aktie).
De CCC eiste in 1984 en 1985 in totaal 25 aanslagen op die niet enkel een enorme stoffelijke schade aanrichtten, nu reeds geraamd op 1 miljard frank, maar tevens 2 mensenlevens kostten terwijl nog eens 28 personen min of meer ernstige verwondingen opliepen. Met het oog op het proces werd een bedrag van 50 miljoen frank uitgetrokken voor de beveiliging van het justitiepaleis te Brussel.
De 4 CCC-ers die terechtstaan zijn Pierre Carette (dan 36), algemeen beschouwd als het brein achter de terreurorganizatie, Bertrand Sassoye (dan 25), Didier Chevolet (dan 32), en Pascale Vandegeerde (dan 30). De 2 FRAP-verdachten zijn Chantal Paternostre (dann 43) en Luc Van Acker (dan 26).
Paternostre en Van Acker ontkennen echter iets met FRAP of CCC te maken te hebben. De 4 CCC-ers van hun kant beschouwen zich als politieke gevangenen en zijn in hongerstaking gegaan voor een betere behandeling.
In de 134 bladzijden tellende akte van beschuldiging worden de verdachten beticht van de vernietiging door explosieven van roerende en onroerende goederen, van het toebrengen van slagen en verwondingen, van bezit en heling van springstoffen, van het in brand steken van autos, van autodiefstallen, verboden wapenbezit, valsheid in geschrifte en gebruik ervan, van bendevorming en, als zwaarste misdrijf, van de doding van 2 brandweermannen. De maximumstraf voor de CCC-ers is de doodstraf.
Zowel FRAP als de CCC worden gedreven door een links-extremistisch (of anarchistisch) gedachtengoed. De aanslagen waren gericht tegen het "imperialisme, de bourgoisie en de geordende staat, zoals de CCC via bij elke aanslag verspreide pamfletten liet weten. De doelwitten situeerden zich in hoofdzaak in de militaire, politieke en patronale sfeer.
De bommencampagne van de CCC begon op 2 oktober 1984 met een bomaanslag voor de firma Litton in Evere. Litton is betrokken bij de produktie van raketbesturingssystemen voor de NAVO. Diezelfde maand volgden nog 4 aanslagen. Van twee ervan waren grote bedrijven het slachtoffer: Man-Hockey en Honeywell. Twee andere richtten een ravage aan in lokalen van 2 regeringspartijen: het liberale studiecentrum Paul Hymans te Elsene en het CVP-partijlokaal te Gent.
De reeks werd voortgezet met een aanslag op de luchtmachtbasis van Bierset en op 2 NAVO-doelwitten. Het droevige hoogtepunt in de CCC-campagne vormt de bomaanslag op 1 mei 1985 voor het VBO-gebouw te Brussel. Hierbij komen 2 brandweerlui om en worden in totaal 13 mensen gewond. De CCC-ers zitten verveeld met de gevolgen van die aanslag en schuiven de schuld voor de dodelijke afloop op de rijkswacht die de brandweerlieden opzettelijk zou vooruitgestuurd hebben. De ongelukkigen hadden in ieder geval de waarschuwingspamfletten van de CCC te laat gezien.
Nadien volgden nog een reeks aanslagen op bedrijfsgebouwen (Sibelgaz, Motorola) een aantal financiële instellingen (BBL, Generale Bank, KB, Hannover Bank, Bank of America), een rijkswachtgebouw, het Fabrimetalgebouw in Charleroi, een gebouw van de informatiedienst van het leger, een NAVO- pijplijn, en ook op de voorzitter van de franstalige beweging van de vredesbeweging. Op 16 december 1985 worden de 4 CCC-beschuldigden opgepakt in een hamburgerrestaurant in Namen. Daarmee lijkt de organizatie onthoofd want verder aanslagen blijven uit.
De leden van de FRAP waren wat minder "aktief. Zij worden verantwoordelijk geacht voor een drietal aanslagen, op een NAVO-gebouw te Brussel, op een bedrijfsgebouw van AEG-Telefunken en ten slotte op het ACEC-gebouw in Drogenbos
De Tijd dan: “Bij de aanvang van het proces blijven een aantal vragen in het 50.000 bladzijden tellende dossier onbeantwoord. Meest prangend is de vraag hoe de CCC aan de vereiste financiële middelen en logistieke steun geraakte voor haar "acties? Bestaan er bindingen met gelijkgezinde terreurorganizaties in het buitenland? Lopen er nog CCC-ers op vrije voeten rond?”
De verdachten zelf deden er tot dan het zwijgen toe.
foto: google street view rv
