Omdat het geheim is, tiens!
Barbara Pas (Vlaams Belang) stelde in de Kamer een vraag aan Philippe Goffin (MR). Er zou namelijk een rapport bestaan, over heel gruwelijke dingen die er na 1960, de postkoloniale periode dus, in Congo gebeurden. Gruwelijke misdaden die de autochtone bevolking ginds beging tegen blanken die er vertoefden.
Dat rapport zou een dikke duizend pagina’s tellen en getuigenissen, processen-verbaal, de synthese en conclusies bevatten. Van dat rapport zouden er twee exemplaren bestaan. Eén dat bij het Hof van Cassatie ligt, en één dat bij de FOD Buitenlandse Zaken ligt.
“Tot nu toe, is de inhoud van dat rapport nog steeds niet vrijgegeven”, zo stelt Pas. “Ook al zijn er veel vragen over gesteld. In het jongste antwoord dat wij kregen, stond dat de minister van Justitie over de vrijgave ervan moet beslissen. Om die reden heb ik daarover in februari al een schriftelijke vraag aan de minister van Justitie gericht, maar die werd nooit beantwoord. Nu de situatie omtrent Congo opnieuw actueel wordt, heb ik een mondelinge vraag van minister Geens ingediend. Hij heeft mij echter doorverwezen naar u. ik hoop dat u mij niet terug naar hem verwijst, maar dat u mijn vragen wel degelijk beantwoordt.”
Het antwoord van Goffin: “Wat de toegang tot die rapporten betreft, waarvan een kopie zich bi de FOD bevindt, hebben mijn voorgangers reeds advies ingewonnen bij de bevoegde instanties, met name bij de Commissie voor Toegang tot Bestuursdocumenten en de Commissie voor de bescherming van de persoonlijke levenssfeer. In haar advies van 8 juli 2002 is de CTB van mening dat het om bestuursdocumenten gaat en concludeert zij dat de rapporten in aanmerking komen voor de openbaarmaking in de zin van de artikelen 4 en 5 van de wet van 11 april 1994, rekening houdend met de vereisten betreffende de bescherming van de persoonlijke levenssfeer van de in het rapport met naam genoemde of identificeerbare personen.”
“In haar advies van 12 augustus 2002 concludeert de Commissie voor de bescherming van de persoonlijke levenssfeer dat, aangezien de gegevens in het verslag geen betrekking hebben op geïdentificeerde of identificeerbare personen, die niet kunnen worden beschouwd als persoonsgegevens in de zin van de wet van 8 december 1992 ter bescherming van de persoonlijke levenssfeer, ten opzichte van de behandeling van persoonsgegevens. De Commissie is van mening dat de kwestie van de toegang niet binnen de werkingssfeer van die wet valt.”
Of met andere woorden: er is geen wet die zegt dat ze niet mogen vrijgegeven worden. Maar er is ook geen wet die zegt dat ze wél mogen vrijgegeven worden. En daardoor zijn ze, net als in 2002, nog even geheim.
