“Er is geen andere oplossing.”
11 maart 2011. Zo’n 70 kilometer ten oosten van Japan, diep onder de Grote Oceaan, verscheurt een aardbeving van 9 op de schaal van Richter, de oceaanbodem. Japan ligt boven de zogenoemde ‘ring van vuur’, waar de ene tektonische plaat onder de ander beweegt. De aardbeving is zo krachtig dat Japan 2,5 meter naar het oosten opschuift. De as van de aarde verschuift met 5 centimeter.
De beving veroorzaakt een tsunami waartegen Japan geen verhaal heeft. De kerncentrale van Fukushima heeft een muur van 5 meter hoog om zich te beschermen tegen de zee. Maar de golven bereiken een hoogte van 15 meter en vernielen de kerncentrale.
Tot op de dag van vandaag heeft Japan de situatie nog altijd niet onder controle. Het land zit ondertussen opgescheept met zo’n 1,3 miljoen ton nucleair afvalwater – het equivalent van ongeveer 500 olympische zwembaden – op de terreinen van de oude gesmolten kernreactor in Fukushima. Elke dag komt daar nog eens 170.000 liter bij. Want ook nu nog worden de beschadigde reactoren voortdurend gekoeld met water.
De tanks raken vol, en een oplossing dringt zich op. Japan ziet maar één uitweg: dumpen in zee. Buurlanden China en Zuid-Korea verzetten zich alvast tegen het plan. Ze zijn uit bezorgd voor de gezondheid van hun bevolking. Voor de Japanse vissers betekent dit het einde van hun beroep. Zij vrezen dat hun jarenlange inspanningen om iedereen ervan te overtuigen dat hun vis veilig is, hiermee naar de spreekwoordelijke haaien is.
Voorlopig is het nog maar een principebeslissing, vergunningen zijn er nog niet. Maar het ziet ernaar uit dat er geen andere oplossing mogelijk is. Het zal nog tientallen jaren duren vooraleer de site is opgeruimd. Intussen is het hopen dat er geen nieuwe aardbeving komt.
Misschien toch nog even wachten om het wagenpark volledig elektrisch te maken?
