Wat een bijzondere avond. Als ik iemand tegenkom die een beetje depressief rondloopt door de oorlog in Oekraïne of de hoge brandstofprijzen, dan laat ik hem of haar altijd het werk Sinfonia concertante op. 125 (voor cello) van Prokofiev horen. Nadien is de hemel van die persoon altijd uitgeklaard.
Toeval wil dat we dat werk deze week al twee keer konden horen op de Koningin Elisabethwedstrijd (KEW22). Eergisteren door een vluchteling uit dat oorlogsland en gisteren door Woochan Jeong (Korea, °1999).
Het leek wel alsof we naar twee verschillende werken aan het luisteren waren. Shadrin - de Oekraïense vluchteling - ploegde door het werk als een West-Vlaamse boer op een aardappelveld met zware poldergrond. Jeong danste door het stuk als een lichtvoetige bokser met als motto: float like a butterfly, sting like a bee.
Eerlijk: ik vind het nog altijd moeilijk om toe te geven dat Aziaten - zoals deze Koreaan - onze Europese muziek beter beheersen dan wijzelf, maar gisteren kregen we opnieuw het bewijs hiervan.
In de koninklijke loge zaten Claire en Laurent te luisteren. Claire zag er goed uit en leek zich zelfs te amuseren. Laurent was duidelijk liever elders geweest. Ondertussen gaan we naar de ontknoping: België wint dit jaar niét en ook Oekraïne zal deze keer de winnaar niet leveren.
