Ahmet Kaplan, Berzan Kaplan, Ridvan Aras en Rojhat Akgül hebben in de nacht van 21 op 22 juni 2012 de 22-jarige vrouw en moeder Ziena brutaal vermoord op de Kesselberg en nadien begraven in het Heverleebos, telkens in Leuven. Ahmet Kaplan lag aan de oorsprong van het plan én de uitvoering.
Zus Saadia: “Ze hebben Ziena op een bepaald moment (na haar werk) kunnen meelokken, doodslaan en hebben haar in de grond gestopt.”
De vier Belgen van Turks-Koerdische herkomst werden snel opgepakt en kregen uiteindelijk allen dezelfde straf: 27 jaar gevangenis. "Wij beseffen dat het een bijzonder zware straf is", zei de voorzitter toen. "Maar de feiten zijn dat ook.” Uit de data van de telefoons van de mannen bleek dat ze Ziena al eerder hadden willen vermoorden. De echte beweegreden is nooit duidelijk geworden. Het was zeker geen eremoord.
De voorzitter: “Op een kille en beredeneerde manier hebben jullie een geliefde, jonge en vitale vrouw én moeder uit het leven gerukt. Met als enige aanleiding dat zij met haar kind een gezin wilde vormen."
Met die veroordeling tot 27 jaar cel voor de vier beschuldigden viel eind 2015 voor het hof van assisen van Vlaams-Brabant in Leuven ook het doek over het proces van de moord op Ziena Kemous.
Het is dus vandaag tien jaar geleden dat Ziena gruwelijk om het leven werd gebracht. Een van de daders mocht volgens HLN al op penitentiair verlof. Die gunst is het gevolg van de nog steeds omstreden wet-Lejeune. Een doorn in het oog van Saadia (37), een van de zussen van het slachtoffer. Ze wil nu 25.000 handtekeningen verzamelen om gehoord te worden in het parlement. “Ik wil alle slachtoffers een stem geven”, klinkt het strijdvaardig.
Ziena is de dochter van een Marokkaanse vader en een Belgische moeder. Ze groeide op in Wilsele, samen met haar zes zussen en een broer. ‘Ze was een fantastische zus', zegt haar broer Zaïd. ‘Ik had een zeer goede band met haar. Ze werkte ook even als fotomodel.' (zie foto onder)
Saadia: “10 jaar na de moord zijn er al de eerste aanvragen voor vakanties en zelfs permanente vrijlating (van de moordenaars). Hiervoor ben ik al meerdere malen naar de gevangenis geweest om de hoorzitting hierover bij te wonen. Hieruit bleek dat ze inderdaad kans maken om vrij te komen, ondanks dat ze 27 jaar cel hebben gekregen op hun proces.”
“Er is nooit enige vorm van spijtbetuiging geweest en er is maar een deel van de schadevergoeding betaald, nooit is de echte waarheid waarom en hoe uitgesproken waardoor wij met erg veel pijn, verdriet en vragen achter blijven. Niettegenstaande dat allemaal kunnen ze toch vervroegd vrijkomen.”
Saadia tot slot: “Waarom 27 jaar cel uitspreken op de rechtbank als je ze toch niet moet uitzitten? Waarom schadevergoedingen uitspreken die toch niet hoeven te worden betaald? Waarom vrijlaten zonder de waarheid te moeten zeggen?”
Gedetineerden kunnen de voorwaardelijke invrijheidstelling bekomen indien ze één derde van hun straf hebben uitgezeten. Voor zware misdrijven die de dood tot gevolg hebben gehad (en waarvoor men (minstens) 30 jaar cel of levenslang heeft gekregen) kan een gedetineerde al vrijkomen als hij de helft van zijn straf heeft uitgezeten (in plaats van een derde).
