Een vriend raadde me gisteren aan om de marathon voor vrouwen in Sapporo live te bekijken. “Jerry, je zal iets zien wat beter is dan de beste film.” (Mijn vriend noemt me altijd Jerry) Ik vroeg mijn vriend of hij vergeten was dat sport niet echt spek voor mijn bek is en dat de zwaarste fysieke inspanning die ik dagelijks verricht het aanstrijken van een lucifer is om mijn sigaar aan te steken.
“Natuurlijk weet ik dat,” zei mijn vriend. “Hoe lang kennen we elkaar nu al? Een jaar of dertig of is het ondertussen al langer? De marathon is anders. Als ze de marathon van start tot finish uitzenden, dan word je meegesleept in een avontuur dat beter is dan het plot van de spannendste film.” Ik deed wat mijn vriend zei.
Die marathon begon gisteren in Sapporo. Bij ons was het al laat in de avond, maar daar was het nog maar ochtend. Volgens de informatie op het scherm was het bij de start al 25 graden en met het rijzen van de zon in het land van die rijzende zon klom ook de temperatuur om uiteindelijk bij de finish 30 graden aan te tikken. De lucht had ook een behoorlijke vochtigheid. Volgens kenners niet echt een ideale omgeving hoewel de meeste vrouwen het toch altijd te koud hebben, maar dat zijn doorgaans wel geen marathonloopsters.
Van zodra de dames begonnen te lopen, werd ik inderdaad meegesleept in een avontuur dat beter is dan het plot van de beste film. Een Japanse begon op kop te lopen. De kledij van de dames fascineerde me: sommige loopsters hadden een broekje aan dat me deed denken aan die grappige broekjes in badstof uit de jaren zeventig (grappig behalve voor de dragers van die broekjes uiteraard). Andere loopsters kozen dan weer terecht voor iets minder lichaamsbedekking. Het contrast tussen de loopsters was ook heerlijk om te zien. En de vrouwen werden niet bespuwd zoals ruim een eeuw geleden. Dat heeft overigens niets met corona te maken.
De eerste vrouw op dit onderdeel was immers de Griekse Melpomene. Zij liep illegaal mee in de olympische marathon van 1896 in Athene. Een Franse krant schreef nadien: “Ze liep alleen en deed er vier uur en dertig minuten over om de afstand te overbruggen. Ze is een keer voor tien minuten gestopt om wat sinaasappelen leeg te zuigen.” Melpomene deed er 4,5 uur over om ruim 40 kilometer af te leggen, naar het schijnt niet slecht voor die tijd.
Gisteren ging het iets sneller. Gelukkig maar. Zelfs een goede film begint toch te vervelen na een uur of twee. Ook het decor was fascinerend. Op sommige momenten had ik meer aandacht voor de gebouwen van Sapporo dan voor de lopende dames en voor wie me kent, weet dat dit uitzonderlijk is. Ja, Sapporo is meer dan het beroemde bier.
Tijdens de marathon stonden echte mensen te supporteren. De commentator beweerde dat dit verboden was, maar gelukkig waren er toch nog enkele inwoners van het Japanse eiland die dat onzinnige verbod aan hun laars lapten en de dames echt wilden zien. Het is toch nog iets anders dan een paar pixels op het scherm. Vrijwilligers in gele shirts stonden nochtans langs de weg met borden met de boodschap (vrij vertaald): "Verboden om hier te kijken". Als dat onze eminente politici maar niet op ideeën brengt.
Uiteindelijk won een loopster uit Afrika. Kenners beweren dat dit vaak zo is.
