Het militair-industrieel complex (MIC) draait op volle toeren. Na de zeer rendabele periode voor de farmaceuten, is het nu aan deze ondernemingen om een graantje mee te pikken van het conflict in Oekraïne.
Het militair-industrieel complex is een bundeling van de belangen van het politieke leiderschap, het militaire leiderschap en de wapenindustrie.
Zaterdag verklaarde minister Dedonder dat er tegen eind mei (2023) aan Oekraïne tien onderzeese drones, geproduceerd door de 'Belgische' firma ECA Robotics Belgium uit Moeskroen geleverd zullen worden. Het bedrijf is een dochter van het Franse ECA, kort voor Etudes et Constructions Aéronautiques. Het gaat om de ROV 7 (ook: R7). De uitspraak is overigens ook interessant gezien de (late) leverdatum van deze drones.
Elk conflict is uiteraard een bron van inkomsten voor dergelijke ondernemingen. Radaslav Totorov, die gedurende 15 jaar aan het hoofd stond van Kintex, deed in een boek van Guy Bouten over de Bende verrassende uitspraken.
Het Bulgaarse Kintex (met steun van de USSR) verkocht wapens en drugs. De wapens ging meestal in de richting van moslimlanden en terroristen. De drugs ging in de omgekeerde richting en kwam voor een groot deel uit Afganistan. In Bulgarije zorgden labo's voor de verwerking van de stoffen. Wapens kwamen vaak uit westerse landen. Om deze hele zaak draaiende te houden waren er ook westerse inlichtingendiensten betrokken partij. Het gegeven had zelfs een naam in het milieu van de westerse inlichtingendiensten: "perception management".
Totorov: “Voor de wapenindustrie brak in 1980 een gouden tijdperk aan. Het begin van acht vette jaren. In Libanon woedde een hevig conflict tussen de christelijke Falangisten en de Palestijnen. Wij steunden het kamp van de revolutionairen (de Palestijnen,red.), dat spreekt. De concurrentie – ik denk aan jullie bloeiende wapenbedrijven in het Luikse (FN) – koos de kant van de christenen en Israël.” Prins Albert was toen erevoorzitter van FN. Een piste in het dossier van de Bende van Nijvel is dat het geweld rond wapens en drugs draaide. Er werden wapens aan de Falangisten geleverd en er kwamen drugs in de plaats.
Dat Libanese conflict start in 1973. Toen vond er een uitbarsting van geweld plaats tussen regeringsmilities en de in Libanon verblijvende Palestijnen van de PLO. Daarnaast brak er een strijd uit tussen de falangisten van Pierre Gemayel en diverse islamitische partijen. In 1975 brak de Libanese Burgeroorlog dan uit. De verschillende partijen in de burgeroorlog raakten onderling verdeeld, wat de onoverzichtelijkheid in het conflict deed toenemen. In 1976 trokken Syrische troepen Libanon binnen, later gevolgd door VN-troepen en het Israëlische leger (1977 en 1982).
In 1989 werd uiteindelijk onder druk van Arabische landen het Vredesakkoord van Taif gesloten. De Israëlische troepen vertrokken in mei 2000 uit het zuidelijke deel van Libanon, na herhaalde aanvallen van Hezbollah en de overtuiging dat het geweld zou afnemen als Israël zou vertrekken uit Libanon.
Totorov: “Tegelijk begon de oorlog tussen Irak en Iran (in 1980), die acht jaar zou duren. Wij (het Oostblok met Bulgarije en de Sovjets) leverden aan Sadam Hoessein (van Irak), de Amerikanen en de Fransen kozen de zijde van Iran.” Dat is opmerkelijk gezien de huidige situatie.
