Mag een erkend vluchteling zomaar naar zijn of haar land van oorsprong terugkeren?
Laten we duidelijk stellen dat er zich op dit moment een gruwelijk humanitair drama voltrekt in Afghanistan waar in naam van god de menselijkheid moet wijken. Maar laten we ook – woorden van Theo Francken – rationeel en voorzichtig blijven. Het valt op dat er wel heel veel ‘Belgische' Afghanen waren in een land dat onstabiel en gevaarlijk was/is.
In de categorie ‘Belgen’ zitten daar blijkbaar ook mensen tussen die hier een verblijfsvergunning hebben. Erkende vluchtelingen of mensen die een statuut van ‘subsidiaire bescherming’ hebben. Dat is een statuut dat dicht tegen dat van vluchtelingen aanleunt, maar de verblijfsvergunning moet om de zo veel tijd worden vernieuwd. Mogen die vluchtelingen zomaar op reis naar hun land van herkomst? En is het niet vreemd dat iemand die op de vlucht is voor een regime en vreest voor zijn/haar leven, terugkeert voor een familiebezoek/vakantie?
“Wettelijk gezien zijn erkende vluchtelingen of mensen met subsidiaire bescherming die naar het buitenland gaan, verplicht dat te melden aan hun gemeente”, lezen we in ‘Het Nieuwsblad’. Professor migratierecht Ellen Desmet (UGent) leg uit dat wie dat die meldingsplicht aan het Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CGVS) negeert, zijn/haar statuut en verblijfsrecht verliest als hij/zij naar het land van herkomst gaat. Doch, in de praktijk maakt het niet echt een verschil uit, want België mag ze daarna niet terugsturen omdat het een inbreuk op de mensenrechten zou zijn. Zij worden in het jargon ‘onverwijderbaren’ genoemd.
Samengevat: mensen krijgen in ons land bescherming omdat het land van herkomst te gevaarlijk was, maar het belet niet dat ze na de goedkeuring van hun statuut als vluchteling een aanvraag kunnen indienen om naar hun land te reizen. Omdat een dicht familielid doodziek is, zeg maar. Doch, wanneer ze die aanvraag niet deden, in de problemen komen, terugkeren, of teruggehaald worden, mag ons land ze niet terugsturen.
