MR is meer dan alleen maar ene Georges-Louis.
Het zit blijkbaar in het DNA van de liberalen om intern te kibbelen en vervolgens de spreekwoordelijke vuile was buiten te hangen. Is het je al opgevallen dat we bijna nooit over de Mr spreken, maar enkel over Georges-Louis Bouchez? Het lijkt wel Georges-Louis en de MR één en ondeelbaar zijn. Doch, dat is buiten madame-corona-Sophie Wilmès gerekend. De oud-premier is een zeldzame scherpe stem binnen de partij. Zondagavond, tijdens een interview op RTL-TVI, plaatste ze MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez tot tweemaal toe in een ongemakkelijke positie. Een combinatie van de functies van minister en partijvoorzitter is volgens Wilmès niet werkbaar, en het binnenhalen van de omstreden politicus Noa Pozzi getuigt van een gebrek aan interne consultatie.
“Kies of deel”: minister of voorzitter
Wilmès was duidelijk: Bouchez zal moeten kiezen tussen zijn rol als voorzitter van de MR en zijn ambitie om vicepremier te worden. Ze sprak uit eigen ervaring als voormalig vicepremier en premier: “Die functie vereist volledige toewijding, zeven dagen per week, 24 uur per dag. Het combineren van zulke verantwoordelijkheden met het voorzitterschap van een partij lijkt me gewoonweg niet compatibel.”
Ze herinnerde er fijntjes aan dat de statuten van de MR al twee jaar geleden zijn aangepast om dergelijke combinaties te voorkomen. Toch begrijpt Wilmès dat Bouchez - gezien zijn prominente rol in de huidige regeringsonderhandelingen - de ambitie heeft om een sleutelpositie in de nieuwe regering in te nemen. Maar die ambitie botst volgens haar met wat nodig is voor goed leiderschap binnen de partij. En zij kan weten wat goed leiderschap is, vermits ze het zelf heeft mogen proberen, toch?
De komst van Noa Pozzi: een splijtzwam binnen de MR
Wilmès sprak zich ook uit over de omstreden toetreding van Noa Pozzi, een voormalige lijsttrekker van de extreemrechtse partij Chez Nous, tot de rangen van de MR. De jonge Luikenaar, die vorige week te gast was op de nieuwjaarsreceptie van de MR in Luik, wordt intern gezien als een omstreden figuur.
Pozzi stond bij de federale verkiezingen in juni nog aan het hoofd van een extreemrechtse lijst, maar Bouchez keurde nu persoonlijk zijn lidmaatschap van de MR goed. Wilmès betreurde de gang van zaken en gaf aan dat een dergelijk besluit eerst intern besproken had moeten worden: “In een geval dat zo gevoelig en delicaat ligt, was intern overleg absoluut noodzakelijk.”
Volgens Wilmès gaat het hier niet om een gewone militant, maar om iemand die als lijsttrekker prominent verbonden was met extreemrechts. “Ik begrijp dat mensen van mening kunnen veranderen, en dat is goed,” stelde ze. “Maar dit soort kwesties vereisen de grootst mogelijke voorzichtigheid.”
Interne verdeeldheid groeit
De toetreding van Pozzi heeft niet alleen de wenbrauwen van Wilmès doen fronsen. Diana Nikolic, fractieleider van de MR in het Frans gemeenschapsparlement en zelf afkomstig uit Luik, uitte scherpe kritiek op de manier waarop de beslissing tot stand is gekomen. “Onze lokale afdeling werd noch geïnformeerd, noch geconsulteerd,” liet ze weten. “Het feit dat Pozzi zich publiekelijk distantieert van extreemrechts is op zich positief, maar hij was geen gewone activist. Als lijsttrekker vertegenwoordigde hij een volledige beweging, en dat verplicht ons om uiterst voorzichtig te zijn.”
Ook buiten de partij stuitte de beslissing op weerstand. De liberale studentenvereniging aan de Université Libre de Bruxelles (ULB) - die niet formeel verbonden is aan de MR - veroordeelde de beslissing scherp. “We keuren deze toenadering tot extreemrechts met klem af,” lieten de studenten weten.
Bouchez verdedigt zijn beslissing
Georges-Louis Bouchez weert zich als een paling in een emmer snot. Hij gaf zondagavond aan dat hij zich altijd heeft ingespannen om “sancties op te leggen bij de minste misstap,” maar hij stelde ook dat het zijn taak is om mensen terug te brengen in het democratische kamp. “We hebben vergelijkbare operaties uitgevoerd met leden van de PVDA,” merkte hij op. Daarmee verheft Bouchez zich als het ware tot een liberale messias.
Zelf positioneert hij zich als de “enige verdedigingsmuur tegen extremisme en radicalisme,” en hij benadrukte dat hij nooit een deel van de bevolking zou uitsluiten vanwege een politieke fout. Maar zijn verdediging lijkt weinig indruk te maken op critici binnen en buiten zijn partij.
Wilmès als waakhond van de rede
De scherpe opmerkingen van Wimés over zowel de dubbele pet van Bouchez als de controversiële toetreding van Pozzi serveert Wilmès uiteraard niet zomaar. Ze positioneert als een belangrijke stem binnen de Franstalige liberalen en werkt daarmee aan hetr artificiële beeld van harde tante. Hoe dan ook benadrukken haar uitspraken niet alleen de noodzaak van een sterker intern debat binnen de MR, maar wijzen ook op de groeiende verdeeldheid in de partij.
Bouchez mag zich dan wel opwerpen als de beschermer van democratische waarden, binnen zijn eigenpartij is de democratie ver zoek.
(Foto: Didier Lebrun/Photo News)
