Van de 37.000 werklozen die in aanmerking voor gemeenschapsdienst zijn de afgelopen twee jaar minder dan vijf mensen daarvoor ingezet.
Vier op de tien werklozen in ons land zitten al minstens één jaar zonder werk. In Brussel is 53 procent van de werklozen langdurig werkloos, en 47 procent in Wallonië. In Vlaanderen is het iets beter en zijn het er 25 procent. De cijfers van het ‘zuidelijke’ België zijn ronduit dramatisch. In Nederland gaat het om minder dan twee op de tien. In Duitsland en Frankrijk ongeveer drie op de tien. Als het aan arbeidseconoom Stijn Baert ligt, dan zou de overheid werkzoekenden veel sneller moeten kunnen verplichten tot een opleiding naar een knelpuntberoep. “Voor sommige politici - vooral in Franstalig België - lijkt dat een straf te zijn, terwijl het net om een grote kans gaat”, aldus Baert In ‘Het Laatste Nieuws’.
Er bestaat nochtans een (omstreden)verplichte gemeenschapsdienst. De Vlaamse regering zette in 2019in haar regeerakkoord dat wie langer dan 2 jaar vruchteloos op zoek was, werplicht zou worden om zes maanden lang maximaal 64 uur per maand gemeenschapsdienst uit te voeren bij een lokaal bestuur, een vzw of een school. Het maakt niet uit wat: evenementen op poten zetten, werken bij de groendienst tot kinderen begeleiden op de schoolbus. En dat allemaal tegen een minieme vergoeding van 1,3 euro per uur. Want, zo redeneerden de politici, wie een uitkering ontvangt, kan zo ook iets kan terugdoen voor de maatschappij. Wie weigert zou een sanctie krijgen van de VDAB en kon zelfs zijn uitkering verliezen.
Doch, tussen theorie en praktijk gaapt een enorme kloof. Slechts een ‘handvol’ langdurig werklozen moest de laatste twee jaar zo’n werk uitvoeren. Ach zo, een handvol? Vlaams parlementslid Maurits Vande Reyde (Open Vld) wilde in de plenaire vergadering van Vlaams minister van Werk Jo Brouns (CD&V) wel eens weten hoeveel dat is ‘een handvol’. Want Brouns had eerst staan mompelen dat het over een tachtigtal, dan een tiental en dan een ‘handvol’ ging. “Ik heb het exacte aantal hier niet. Ik weet niet of het er drie, vier of vijf zijn”, aldus Brouns.
Dat betekent dat van de 37.000 landurig werklozen die in aanmerking komen voor gemeenschapsdienst er de afgelopen twee jaar minder dan vijf mensen daarvoor zijn ingezet.
Conclusie van Brouns: “Een evaluatie is nodig. Waarom moet je minstens twee jaar werkloos zijn? Waarom kan het alleen in het onderwijs, lokale besturen of vzw’s? Waarom is het beperkt tot 64 uren per maand? Er ligt zeker nog werk voor de VDAB, om nog meer mensen te kunnen helpen.”
En hij waste zijn onschuld.
Foto: YouTube: Vlaams Parlement
