Als het te mooi is om waar te zijn...
Twintig jaar na het faillissement van Lernout en Hauspie is er een uitspraak in de beruchte fraudeaak. Lernout en Hauspie schreven een sprookje met het uitbouwen van de spraaktechnologie; een hoogstandje dat zijn tijd ver – en achteraf bekeken té ver – vooruit was. Computers waren nog grote, trage gedrochten, het zou nog tien jaar duren voor internet bij de gewone man voorzichtig doorbrak en pas in 1996 tikten we onze eerste sms op een phone die nog verre van smart was.
De hele Westhoek geloofde in het succes en Jan met de pet investeerde volgaarne in het bedrijf van de twee wonderboys. Maar het loopt fout. Op 8 augustus schrijft de Amerikaanse zakenkrant ‘The Wall Street Journal’ een vernietigend artikel over het bedrijf. De vele miljoenen die het filiaal in Korea aan omzet boekte, zijn volgens hen fictief. Op 26 april 2001 klopt de politie aan bij Jo Lernout, Pol Hauspie en Nico Willaert, een van de medebestuurders. Ze worden gearresteerd. Op 24 oktober 2001 valt het doek finaal. Lernout & Hauspie is failliet. "Het gras is het groenst aan de rand van de afgrond”, was het motto van L&H. “Daar waar anderen niet durven te komen wegens het hoge risico, zijn de beste brokken te eten.”
Het hof van beroep in Gent legde op 20 september 2010 de straffen op in de fraudezaak rond L&H en veroordeelde oprichters Jo Lernout en Pol Hauspie tot elk vijf jaar cel, waarvan twee jaar met uitstel.
Het hof van beroep kon pas in 2014 overgaan tot de afhandeling van de burgerlijke vorderingen in de zaak. Meer dan 15.000 burgerlijke partijen maakten toen nog aanspraak op een schadevergoeding.
Vandaag veroordeelt het hof van beroep in zes voormalige bestuurders van L&H – onder wie Jo Lernout en Pol Hauspie – tot het betalen van schadevergoedingen die in totaal ongeveer 655 miljoen euro bedragen. Het arrest bedraagt telt 10.855 bladzijden. De kans dat de gedupeerden een euro ontvangen, is klein.
