Er komt een lawine aan elektrische auto’s onze kant op. Goed nieuws voor wie een betaalbare EV zoekt, minder goed nieuws voor de autosector zelf. Waarom deze haast? Omdat Brussel met een regelrechte kaskraker van een boetesysteem zwaait. Constructeurs die in 2025 boven de 93,6 gram CO₂-uitstoot per kilometer blijven, krijgen een rekening waar zelfs Jeff Bezos van zou slikken: 90 euro per gram, per verkochte auto. Voor rekenwonders: dat tikt op tot miljarden euro’s per jaar.
Wat doet de sector? Massaal goedkopere elektrische auto’s op de markt gooien, en hopen dat de consument die oppikt als een Black Friday-deal. Modellen van zo’n 20.000 euro vliegen ons straks om de oren. Een beetje zoals die plastic zonnebrillen bij tankstations: iedereen zal er een kunnen betalen, maar wie weet wat je krijgt?
"Koopt elektrische auto’s, alstublieft"
Toch blijft het een gok. De consument, de onvoorspelbare factor in deze puzzel, ziet een elektrische auto nog steeds als een gadget in plaats van een vervoermiddel. Een magere actieradius en de zoektocht naar laadpalen zijn weinig aanlokkelijk – wij hebben het afgelopen weekend zelf mogen ondervinden. En dus overwegen merken zoals Volkswagen het ondenkbare: kortingen op elektrische voertuigen. Heel veel korting. Het soort dat je normaal alleen ziet in reclames met een iets te enthousiaste voice-over.
Europa als boeman
Autobouwers klagen dat ze moeten kiezen tussen de pest (megaboetes) en de cholera (winstmarges die verdampen door afprijzingen). De lobby van ACEA – met het gaspedaal stevig ingedrukt – smeekt Brussel om die CO₂-normen bij te stellen. Zelfs bondskanselier Olaf Scholz mengt zich in de discussie: “Gebruik dat boetegeld om de sector te moderniseren, niet om de kas van de EU te spijzen,” klinkt het. Klinkt logisch, toch? Helaas lijkt Brussel meer van de harde hand dan van de handreiking te zijn. ‘t Is alsof ze de Europese auto-industrie opzettelijk om zeep willen helpen.
Wie trekt aan het langste eind?
Of de autosector hier ongeschonden uitkomt, is nog maar de vraag. Wat begon als een nobel initiatief om de planeet te redden, voelt nu eerder als een gênante aflevering van Brussels Got Talent. Een jury die net iets te streng is, constructeurs die stuntelend hun groene dansjes opvoeren, en een publiek dat zich afvraagt waarom ze überhaupt moesten komen kijken.
Europa wil vergroening? Prima. Maar tegen deze snelheid dreigt de auto-industrie zich een whiplash te rijden – en Brussel mag straks niet verbaasd zijn als de consument alsnog voor een ouderwetse benzineslurper kiest. Omdat die niet vraagt of er een laadpaal in de buurt is, maar gewoon doet wat een auto hoort te doen: rijden.
