‘Het theoretisch model van onze experten werkt niet.’
“Wij leven nog in een werkelijkheid waarover mensen liever niets meer horen”, vertelt intensivist Geert Meyfroidt (49) in 'Het Nieuwsblad'. In een interview aldaar vertelt hij over het zware jaar dat hij achter de rug heeft, de stress en de trauma’s die zijn beroep met zich meebrengen. Een aangrijpend verhaal. Maar hij is niet alleen. Er is ook een werkelijkheid buiten de 'Intensieve'. Een maatschappij is meer dan een agglomeratie van ziekenhuizen. Ook buiten de muren van de universiteiten heerst de stress, is het hard geweest, proberen mensen de eindjes aan elkaar te knopen en verdraagt men nauwelijks nog de emotionele armoede. Dat merk je van zodra de zon schijnt. Dan komt iedereen naar buiten, en niet alleen de anti-vaxxers en de ongelovige zondaars.
In drukke winkelstraten staan mensen in lange rijen aan te schuiven om 'met reservatie' te kunnen shoppen. Ze staan er dichter bij elkaar dan in de winkel. Op elke drempel, bank en fonteitje zitten mensen tegen mekaar hun ijsjes te eten of een babbeltje te slaan met een koffie in een kartonnen bekertje. Enkele meters verder staan de terrasstoelen gestapeld en zijn de tafels geketend.
In Knokke gaan jongeren feestvieren op het strand. “Ze maakten het weer veel te bont", zegt de politie. “De politie is soms een babysit.” Maar zijn de ‘dronken taferelen’ dan geen schreeuw om gehoord te worden? Ook in Antwerpen werd het zaterdag rond 19 uur te druk op de Scheldekaaien. De surrogaatoplossing voor de gesloten terrassen zorgen er voor problemen. De horeca dichthouden, is een theoretische oplossing om de cijfertjes van de statistieken te doen dalen. Maar de realiteit is anders dan de doemscenario’s van wetenschappelijke nerds. Mensen willen mekaar ontmoeten, een terrasje doen, kletsen en plezier maken. En als dat niet kan op het terras, dan doen ze het ergens anders. In Antwerpen kwam de politie tussenbeide: één arrestatie en vijf muziekboxen werden in beslag genomen. In Knokke noemt de politie het gedrag van de feestvierders een ‘opvoedingsprobleem’. Maar is dat het echte het probleem?
Wie krijgt er straks gelijk? Dedecker of Van Ranst?
