Het blijft merkwaardig als je er goed over nadenkt: in de jaren zestig bracht de Nasa met de zeer beperkte technologie van toen diverse mensen op de maan. Die kennis zou gebruikt kunnen worden voor het nieuwe programma, maar Nasa start liever alles van voor af aan.
Die organisatie telt immers af naar de lancering van een raket die onbemand naar de maan gaat: Artemis I. Dat is een onbemande testvlucht van het Space Launch System (SLS) en het Orion-ruimtevaartuig rond de maan. De lancering is wel zoals steeds afhankelijk van de weersomstandigheden. Als de weergoden gunstig gezind zijn, vertrekt maandagnamiddag vanop Cape Canaveral in Florida nog eens een raket naar de maan.
Artemis I, tot mei 2019 bekend als Exploration Mission (EM-1) is de eerste geplande vlucht onder Nasa’s Artemisprogramma en de tweede onbemande ruimtevlucht van Nasa's Orion-ruimtecapsule.
Waarom doet de Nasa dat? Op de website: “We zullen meer van de maan verkennen dan ooit tevoren met onze commerciële en internationale partners. Onderweg zullen we een nieuw publiek betrekken en inspireren - we zijn de Artemis-generatie.”
De missie van maandag is dus nog onbemand: de raket zal een capsule de ruimte inschieten, waarna die op eigen houtje verder naar de maan zal reizen. De Standaard: “En daar voorbij, want pas aan de donkere achterkant van de maan zal ze een baan errond opzoeken. Om na een paar rondjes weer huiswaarts te keren. Op 10 oktober zal de capsule neerplonzen in de Stille Oceaan.”
Aan het Space Launch System (SLS), de oranje raket, wordt al twaalf jaar gebouwd. Dirk Vandepitte, hoofd van het centrum voor lucht- en ruimtevaarttechnologie aan de KU Leuven, in de media. “In de jaren zestig hebben ze de hele klus (wel) geklaard in zeven jaar, van bouw tot maanlanding.” Die raket is nochtans gebaseerd op oude shuttletechnologie, vult Koen Geukens, ruimtevaartexpert van Volkssterrenwacht Urania, aan in het Nieuwsblad.
Niet iedereen gelooft dat er al mensen op de maan waren. In Interstellar, een film van Christopher Nolan uit 2014, vertelt een leraar dat de maanlandingen vervalst waren om de propagandaoorlog tegen de Sovjet-Unie te winnen. Het scepticisme begon al in de jaren zestig.
Er waren 400.000 Nasa-werknemers nodig om Neil Armstrong en Buzz Aldrin in 1969 op de maan te krijgen. Maar om het gerucht te verspreiden dat het allemaal opgezet spel was, volstond eigenlijk maar 1 man: Bill Kaysing. Niet de eerste de beste aangezien hij meebouwde aan de raket.
Richard Godwin in The Guardian: “Wat begon als 'een vermoeden, iets intuïtiefs', werd al snel 'een vaste overtuiging': technisch gezien konden de VS niet in staat zijn geweest om de maan te bereiken. Bill Kaysing had zelf nog bijgedragen aan het Amerikaanse ruimtevaartprogramma: tussen 1956 en 1963 werkte hij bij Rocketdyne, dat betrokken was bij het ontwerp van de Saturnus V-raketmotoren. In 1976 publiceerde hij een pamflet met als titel We never went to the moon: America's thirty billion dollar swindle.” Misschien lukt het deze keer wel volgens die sceptici.
